Nasıl anlatabilir ki insan? En zor zamanında çalan kapıyla gelen yardımı, Nasıl anlatabilir ki insan? Gülen gözlerinin ardında içinde yanan ateşin ısısını söndüren o suyun hangi acılardan sonra geldiğini…. Ümitler kesilmiş buz gibi olan kalplerin sıcak bir tebessüm ile ısınmasını, Mutlu musun? Güneşi heybetli yapan kim? Güneş tüm he…

15 yıl olmuştu bisiklete bineli… Gerçi çocukluğunda da binerdi. Bayır aşağı kendini salmalarını, arkadaşlarıyla yarışlarını hep anlatırdı. Ama onların hepsi oyun içindi… Şimdi öyle değil… Artık bisiklet onun için bir ulaşım aracıydı. Nereye giderse gitsin,onunla gidiyordu.  O yüzden de bisikletin her şeyini anlar hale gelmişti. Tüm…

The wind that blew in the early morning was gently moving the curtain. The room was a little dark since the sun had not yet risen. He could only hear the birds at this time in this big city. Although he was not in a state to listen to the birds… “I am in the same place again…” he mumbled. Why was…

Salonda ki büyük ekran televizyonda, sinirli sinirli maçı seyrediyordu oğlum… Aslında siniri maçın skoruna değildi. Ama O, öfkesini hakeme, futbolcuya, teknik direktöre saya saya çıkarıyordu. Oysa tüm kızgınlığı; yapmak istedikleri ile yapması gerekenlerin uyuşmuyor olmasıydı.… İnsanların çoğu daha role giremeden, hayat sahnesinin p…

‘Hadi bakalım aslan yeğenim kazandığın paralarla, arabayı değiştirirsin artık.’ Zeynep duyduğu cümle ile gülümsedi. ‘Babamın arabasını kullanmak daha iyi sanki amca.. Hem vergisi yok, sigorta kasko ödemesi yok, di mi?’ diyerek espri yaptı ama takılmıştı konuya. Takıldığı araba değiştirmek veya bir araba sahibi olmak değildi.  “Neden…

“Come on Mom! All my friends are going abroad, why can’t I? This is unfair, this is so unfair!” While scientists are still searching to travel in time, I have already traveled 20 years back with this sentence of my daughter. Because I had once asked my mother something similar: “Mom, Ayşe goes on…

Tatil bitmiş ve sonbaharın habercisi Eylül çalmıştı kapıyı. Ama her habercinin de bir habercisi olduğu gibi Eylül’ün de habercileri vardı… Yeşilden turuncuya çalan yapraklar… Hafif sisli, bulutlu bir gökyüzü… Cama vuran birkaç yağmur damlası…  Evet, dünyadaki her şey, bir sonraki şeyin haberini veriyordu...   Bu sonbahar sabahında A…

İhsan amca... Artist gibi derler ya... İşte o da Yeşilçam’ın film artistlerine benzeyen yakışıklı bir adamdı. Gençliğinde mahalledeki bütün kızların pencerelerde yolunu gözlediği; bir bakışı, bir gülüşü ile iç çektirdiği bir yakışıklı... Gençliğinde diyorum ama hala havasından bir şey kaybetmemişti İhsan Amca... Ama hayat sadece güz…

Günün son ışıkları ofisin camına vuruyordu. Yığılan evrakların sesine, kapanmakta olan bilgisayar fanları eşlik ediyordu. İş yetiştirme telaşı ve yorgunluk üzerine sinmişti Aslı’nın. Tüm gün yoğun geçmiş, molalarda bile boş durmamıştı. Masasını toplarken uzun süredir birlikte çalıştığı proje arkadaşına dert yanıyordu… “Zeynep’ciği…

Ali’s eyes were lost in the view of the opposite shore in the reddish light of the sunset. Deep blue waves were hitting to one shore and the other. He did not care about the rough sound of the foamy sea. Until the whistle of a ferry brought him back to his senses… He jumped for a moment…

-Offf ya. Yine mi ödev… Üç sayfa yaptım işte, yetmiyor mu? -Güzel oğlum sen ödevini bitir; ben de sana en sevdiğin filmi açar, mısırı da patlatırım olmaz mı? Bence iyi bir anlaşma, değil mi tatliş? -Hiç de bile, tatliş… Zaten üç sayfamı yaptım. Zaten öğretmen de ödevleri doğru düzgün kontrol etmiyor… Yaptık işte birkaç sayfa göste…