Bizimki Sadece Bir Vefa Borcu

Nasıl anlatabilir ki insan?

En zor zamanında çalan kapıyla gelen yardımı,

Nasıl anlatabilir ki insan?

Gülen gözlerinin ardında içinde yanan ateşin ısısını söndüren o suyun hangi acılardan sonra geldiğini….

Ümitler kesilmiş buz gibi olan kalplerin sıcak bir tebessüm ile ısınmasını,

Mutlu musun?

Güneşi heybetli yapan kim?

Güneş tüm heybetiyle durur…

O batmaz ya da doğmaz aslında…

Ona yönelmiş olanın hareketidir,

Gündüzü de getiren, geceyi de…

Yörüngeyi yerinde tutan kim?

Işığın da karanlığın da birbirini takip eder…

Sen hareket ettikçe…

Ne hoş tercihler yapıyorsun da…

Kaderi yazan kim?

Korkarız… 

Biz çok korkarız...

“O” nu üzmekten 

“O” nu kaybetmekten 

“O” na varan yolların kapanmasından….

Nasıl anlatabilir ki insan?

Anne baba eş çocuk akraba yok.

Ama “O“var.

Hep oldu….

Ve de hep olacak…

Sadece tek bir adım, tek bir adıma gelen binlerce karşılık.

Şükrümüz artar.

Boynumuz bükülür, küçülürüz, eğiliriz ancak ve ancak sadece “ O “ na…

Teslimiz “ O “ na…

Vardık bir kere dönmeyiz asla…

Biliriz kalbimizi bilir “O” bizim…

Biliriz kimsemiz yok ama “O” bizimle…

Sen bizi yolundan döndürme!..

Sen bizi sensiz bırakma!..

Ve ekleriz kalbimize işleriz ilmik ilmik…

İnsanın insana vefası olmadığı bu dünyada, yapılan iyiliklerin normalleştirilip unutulduğu zaman içindeyken…

“O” nun bize yaptığı tüm iyiliklere,

İnsanın vefası nasıl olurdu ki?

İster anla ister kabullen…

Ama yasayı yaratan kim?

Orada bir virane var, 

İçinde insanlar…

Bazıları ihtiyaç duyanlardan…

Bazıları da ihtiyaç görenlerden…

Ama merhameti yaratan kim?

Ey elindekilerini ilimle, imanla takas edenler! …

Ey birinden merhamet beklerken bazılarına merhamet edenler! …

Ey yüzügülesi, yüzgüldürenler!…

Sizin tanıdım amma

Yanınızdaki kim?

Verilenlerin en büyük karşılığı;

Ne fazlası… Ne dünyalığı…

Bize en güzel kulluğu ver…

İbadetler sana…

Zikirler sana…

Tövbeler de…

Dualar da…

Şükürler sana da

Rızanı bize ver…

Seni düşünüyoruz mutlu huzurlu oluyoruz…

Seni düşünürken kendimiz aklımıza geliyor ağlıyoruz…

Böyle tuhaf…

Böyle zıt…

Gözleri yaşlı

Ama tebessümlü…

Seninle mutlu…

Ama kendimizle mutsuz…

Doğduğumuzda beri

Seninle sana doğru geliyoruz…

Bundan razıyız ama

Endişeliyiz ve korkuyoruz…

Ne olur bize selamını ver…

Olur mu ? Lütfen…

Belki kulluğumuzu değil ama

Biz seni çooook seviyoruz….

Şimdi biz ne yapalım?

Ağlayalım mı?

Gülelim mi?