Armut Pişsin Ağzıma Düşsün…

-“Hadi ya… Şunu çabucak açsana… İşim gücüm var benim” diye bilgisayarla konuşurken oğluma acı acı gülümsedim… 

-“Hayırdır oğlum. Ne işin var böyle yetişmen gereken” dedim.Ama ne yapmak istediğini bilerek… 

-Ya anneciğim. Yarım saate arkadaşlarla buluşup oyun oynayacağız. O yüzden; senin hep dediğin gibi ‘Önce üretim sonra tüketim’ diyerek önce ödevimi yapıp sonra oyuna geçeceğim. Ama bir türlü açılmıyor ki bu bilgisayar… 

-He anladım. Bir bakayım mı? Benim de yarım saat bir boşluğum var, yardım edebilirim istersen.

-Çok sevinirim annecim.

-Bakalım bakalım… Önce ödevin nedir, söyler misin? 

-Peki… Ödevim şu; ‘Armut piş, ağzıma düş’ deyimi ne anlatıyor, hayatınızdaki örneklerle açıklayınız.

Ben de ödevim için hemen internetten birkaç örnek bulup, yapmayı düşünüyordum. Ama bu bilgisayar bana gıcıkgaliba… İşimi zorlaştırıp duruyor. Güya işimi kolayca bitirecektim. Ama nerede… Bir saattir açılmıyor… 

Gülümsedim oğluma…

-Oğlum, ödevini bulmuşsun zaten ama haberin yok… 

-Nasıl yani anne? 

-Bak şimdi… Ödevde, senin düşüncelerin ve senin hayatının örnekleri isteniyor, değil mi? Ama sen ne yapıyorsun? İnternetten herhangi birinin bu deyim hakkındaki açıklamasını alıp, örneklerini arıyorsun. Peki, bunu yapınca ne oluyor?

-Ne oluyor anneeee?

-Ne mi oluyor… Bu deyimi hayatında birebir örneklendirmiş oluyorsun. ‘Siz yapın. Ben de ‘Ödevimi yaptım’ diye öğretmenime vereyim. ‘Armudu pişirin, ağzıma düşürün’oldu, değil mi?

Arda şok olmuş bir şekilde bana bakıyordu…

-Anne yaaa… Bu gerçekten çok iyiydi. Ben şu anda tam da ‘Armut piş, ağzıma düş’ yaptım, değil mi? Ve ben bunu yaparken hiç de farkında değildim. ‘Ödevimi araştırdım yaptım’ diye de herkese hava atabilirdim. Ama kazın ayağı hiç de öyle değilmiş… Bak, bir tane daha deyim söyledim sana…

-Peki sence, bunu beraber bir denesek ne buluruz? Mesela bu konu hakkında soru soralım mı? Bu deyimi hayatında uygulayan bir insan nasıl bir karaktere sahip olur? Çalışkan mı tembel mi?

-“Tabii ki tembel… Hatta bedavacı da diyebiliriz” dedi Arda,biraz da canı sıkılarak…

-Bedavacı demeyelim de… Bunu hayatının düsturu yapan biri gittikçe bir şeylere emek harcamaktan hoşlanmaz. Ve sonunda, ‘En kolayından ne olursa olsun yapayım’ mantığına bürünür. 

Ama insan ne zaman marifetlenip güçlenirdi, hatırlıyor musun?

Evetttt… Hatırlamaz mıyım… İnsan bir şeye bedel ödeyince o konuda marifetlenirdi, anneciğim. İnsan bir konuda kendi kendine bir şeyler yapmazsa beceriksizleşiyor ve hep başkasına ihtiyaç duyuyordu. Tıpkı bizim ödevleri yaparken hemen internete baktığımız gibi… Hemen kolaya kaçıp, ‘Ama ben yapamıyorum’ dediğimiz gibi… O yüzden insan elinden ne geliyorsa yapmalı ve beklentiye girmemeliydi… Yani ‘Armut piş ağzıma düş’ dememeliydi…

-“Aferin oğlum. Küçücük bir ödev bile seni böyle düşündürebiliyorsa ne mutlu bana… Ne mutlu sana…

Bak oğlum Bu sadece bir ödev… Ve bu ödevi yaparkenbeklentiye girdiğin yer bilgisayar… Ve belki de birkaç dakika daha yanına gelmeseydim sen biraz daha sinirlenip zarar verecek şeyler yapabilir… Ve vaktini çözüm aramak yerine boşa geçirmiş olurdun…”

-“Ama öyle olmadı anneciğim. Hızır gibi yetiştin. Çok şükür ki benim senin gibi bir annem var. Teşekkür ederim annecim.”

-“Çok şükür ki benim de senin gibi bilinci açık, söylediğimi mantıklı bir şekilde değerlendiren oğlum var… 

-“Evet, şimdi ödevlerimi beraber yapmaya ne dersin annecim? Gerçi bu ödevi benim yapmam gerekiyor ama bu kadar konuşmuşken seninle yapmak ve senin düşüncelerini duymakistiyorum. Eğer sen de istersen?

“Tabii oğlum zevkle... Zaten teklif benden gelmişti,hatırlatırım.

-O zaman başlayalım… Şimdi birincisi bu deyimi kullanan insanlar eğer hep bu kafayla giderse hayatta ne olur?

-Tembel…

İkincisi beklentisi hep başkasından olacağı ve emek harcamak istemediği için ne olur? 

–Marifetsiz…

-Bir de hep başkalarından bir şeyler bekleyen insan, beklentisi karşılanmadıkça ne olurdu?

- O insana gıcık olup, mutsuz…

Bunları söyleyince Arda bir anda annesine sarıldı. Birkaç dakika böylece kalıp ayrıldığında;

-Annecim... Gerçekten çok teşekkür ederim. Bir ödevle nasıl mutlu veya nasıl mutsuz olacağımın tüyolarını bana öğrettin. Oysaki şu anda bilgisayara sayıp sinirlenip hatayı onda bulup mutsuz bir insana dönüşebilirdim.

-Hayatta anlık tepkilerimiz ne kadar değerliymiş, değil mi oğlum? İnsan bunu bilerek hareket ederse hiçbir zaman yanlış harekette kalmaz. Bak bir ödevi yaparken hayatındaki tembel olma ihtimalini görüp ondan vazgeçmeyi öğrendin. Şimdi sıra bunu hayatına uygulamakta… Hadi bakalım kolay gelsin…

Aaa… Gitmeden sana bir kertenkeleyi göstereyim mi? Bak ağzını açıyor ve sineğin gelmesini bekliyor. Yani ‘Armut piş ağzıma düşcüleri’ sadece insanlar arasında değil doğada da bulabilirsin…

-Aaaa… Bu da çok iyiymiş. Bak bilgisayar da işe yaradı. Yarın bunu da gösteririm ödevimi anlatırken. Teşekkürler annecim…

-O zaman ‘Nerde hareket orada bereket’ diyoruzz ve armudu pişirmeye başlıyoruzz…