Yeni Bir Sayfa- 2

Betül kapıyı çaldığında, Dilara da tam zamanında diye düşündü. Yemek hazırlamış sofrayı kurmuştu. Bir tek servis etmesi kalmıştı… Betül kapıdan girerken "Ne güzel kokuyor. Neler pişirdin?" diyerek yüzünde kocaman bir gülümseme ile sordu.

Dilara mahcup bir şekilde; “İnşALLAH beğenirsin, çok becerikli değilim bu konularda, zamanında annemin nasıl yemek yaptığına hiç bakmamışım. İnternetten bulduğum tariflerle birşeyler yapmaya çalıştım. Şimdi çok pişmanım, dönüp anneme de soramıyorum, keşke zamanında bir ucundan tutsaydım, biraz ben de bir şeyler yapmayı öğrenseydim. Makarna, yumurta dışında bir şey bilmiyorum. Hep yemek yapmanın çok kolay olduğunu sanıyordum, ancak malzemeleri almak bile bayağı bir zaman alıyormuş. Neyse inşallah bu ilk denemem çok kötü olmamıştır”

Betül gülümsedi; ‘Kokuya bakılırsa bence çok başarılı olmuş. Haydi yiyelim’ dedi. Dilara çok sevinmişti.

Betül çok tatlı biriydi. Neden daha önce acaba hiç arkadaşlık yapmak istemedim diye düşünüyordu. Gerçi en son Yeşimle yaşadığı olaydan sonra kimseye güveni de kalmamıştı. Evet, arkadaşını seviyordu ama o son yaptığı onu çok kırmıştı. Yeşim ve birçok arkadaşı onu sadece kendilerine yemek ısmarlayan, hoş ama birazda boş olan biri olarak görüyorlarmış. 

Dilara bu durumu ve Yeşim’e olan kırgınlığını Betül’e anlatmak ve fikrini almak istiyordu. ‘Acaba çok mu abartıyordu? Acaba yanlış mı değerlendiriyorum’ diyerek yaşananları anlattı. Betül sakin bir şekilde olanları dinledi.

“Evet, senin üzülmeni çok iyi anlıyorum, zira sen onu çok seviyorsun ve arkadaşın için karşılıksız çok şey yapmaya hazırsın; ancak bunun karşılığında o sana nankörlük yapıyor, öyle değil mi?” deyince Dilara’nın ağzı açık kalmıştı. Nasıl bu kadar net ve isabetli ifade edebiliyordu? 

Epeyce sohbet ettikten sonra Betül gitmesi gerektiğini en kısa zamanda tekrar buluşmak istediğini söylemişti. 

O gittikten sonra Dilara “Kız ne kadar da net ve doğru ifade etti olayı ve beni. Bende onun gibi olmak istiyorum” dedi.

Evet o da Betül gibi olmak istiyordu. İnsanlar ona bir şeyler anlattığında onun gibiisabetli çıkarımlar yapmak istiyordu. 

Betül bunu nasıl başardığını söyleyince bir seminerden bahsetmişti. O da gidecek ve hem kendine hem de insanlara daha faydalı ve net olacaktı. Bir anda çok heveslendi ‘Neden olmasın’ dedi.

Peki arkadaşları ne düşünürdü acaba? Fikirleri ne olurdu acaba? diye düşündü ama sonra ‘Ama bu olaylardan sonra onların fikirlerinin bir önemi kalmış mıydı ki artık?

Kendisiyle çıkarları haricinde görüşmeyen arkadaşlarını niye bu kadar çok önemsiyordu ki? Neden kendisine hiç değer vermedikleri halde o onları düşünüyordu? Kendisi onlara pahalı doğum günü hediyelerini aldığını ama onların kendisine çok ucuz şeyler hediye ettiklerinin farkına vardı bir an. O anda o kadar önemsememişti, önemli olan hatırlamalarıydı, o günü beraber geçirmeleriydi. Bu kendisi için yeterliydi diye düşünmüştü ama şimdi aslında buna içerlediğini de fark etmişti. Ne oluyordu kendisine? Bir anda tüm hayatını sorgular vaziyette bulmuştu kendisini. Ailesiyle olan ilişkisini düşündü. Hep arkadaşları ön plandaydı, hiç ailesiyle ilgilenmemişti, onları da bir nevi sponsor olarak görmüştü. Satın almak istediği şeyler için bir aracıydılar sadece. O zaman kendisi nasıl biriydi? O da kendi çıkarları haricinde ailesiyle görüşmüyordu. Bu çıkarları neydi? Para…

Buraya nasıl geldim, bu sonuçlara nasıl vardım diye düşünürken Dilara, bir anda dank etti. Babası harçlığını kesince, sınırlayınca, istediğini vermeyince kendi çıkarı tehlikeye girince aklına ailesi gelmişti. Şimdi onun ne farkı vardı arkadaşlarından? 

Betül’ün söylediği bir sözü hatırladı “benzer, benzeri çeker.” Başından aşağıya kaynar sular dökülmüştü. “Ben nasıl bir insansam aslında öyle insanları çekiyordum. Adete bir mıknatıs gibi.” diye şaşkın bir şekilde söylendi. Onları suçlarken aslında kendisinin suçlu olduğunu, tüm olayların onunla alakalı olduğunu, kilit noktanın kendisi olduğunu fark etmişti.

O anda karar verdi Dilara; böyle yaşamak istemiyordu. Değişmek istiyordu. Çıkara dayalı olmayan, gerçek dürüst arkadaşlıklar istiyordu hayatında. Ailesiyle olan ilişkilerinin iyi olmasını istiyordu. Bunun için de bir şeyler yapması gerekiyordu… Evet, tüm kilit nokta kendisiydi. Kendisi değişirse dünya değişirdi. Neden? “Çünkü dünya seninle daima etkileşimde. Sen dünyaya ne verirsen o da sana aynı şekilde cevap veriyor”. Demişti Betül. Her tepkiye karşılık bir etki vardı. Kendisi belirleyecekti dünyaya verdiği tepkileri. Ne de olsa artık bir yetişkindi. Kendi hayatının, yaşantısının sorumluluğunu alma zamanı gelmişti…

Okuduğu bir şiirin kısa bir kısmı düştü aklına; 

Her şey yapılabilir, bir beyaz kağıtla…

Uçak örneğin, uçurtma mesela…

Altına konulabilir, bir ayağı ötekinden kısa olduğu için sallanan bir masanın…

Veya şiir yazılabilir, süresi ötekilerden kısa bir ömür üzerine. 

Dilara kararlıydı, değişme zamanıydı adeta bir tohum gibi… Kararını ekmişti toprağa, filizlenip büyümesi için çabalaması gerekiyordu… Dünyaya daha iyi şeyler verecekti… Daha iyi bir yarın için hayatında yeni bir sayfa açacaktı…