Ey İnsanoğlu

Ey İnsanoğlu! Dinle… 

Bir an olsun…

Aç kulaklarını…

Bırak aceleni…

Telaşını…

 

Doğanın…

Kuşların sesini dinle.

Duydun mu hiç böyle güzel bir ton?

Kadifeden, yumuşacık…

İnceden, inceden…

 

Peki ya o dalgalar?

Kıyıya nasıl da çarpıyor bak!

Huzurun sesi derler, dinleyince…

Bazen yumuşacık, narin ve sakin…

Bazen de sert ve hiddetli…

 

 

Ey İnsanoğlu! Hisset…

 

Teninde hisset güneşi!

 

Rüzgâr savursun saçlarını

Ahenkle…

Onlar savrulsun…

Ve sen rüzgârı hisset…

 

Yağsın yağmur…

Bir kere de alma şemsiyeni…

Sırılsıklam etsin,

Baştan aşağı…

Sen yağmuru hisset…

Gerek yok almana kitabını kahveni…

Öyle değil bahsettiğim, uzaktan değil. 

 

Yağmuru… 

Hakikaten hisset…

Koksun etraf mis gibi…

Kokla iyice çimeni…

Çeke çeke içine…

 

Bir an durdur her şeyi…

Hisset, tüm söylediklerimi…

Ve nicesini…

Ne kaybedersin ki?

 

Hatta neler neler kazanırsın, keşke bilsen bi!…

 

Ey İnsanoğlu! Aç gözünü…

 

Bak etrafına…

İncele…

 

Bulutları gördün mü sen hiç?

 

Gördüm diyorsun ya…

Yok, baktın mı demiyorum…

Gördün mü hiç?

Ne de zarifçe süzülürler havada…

Ne keyiflidir seyir zevki.

 

Gökyüzündeki renk geçişlerinin kusursuzluğu…

 

Hiç fark ettin mi?

Gün doğarken…

Ya da batarken, ne fark eder?

Hepsi büyüleyici değil mi?

 

Ya da ormandaki yeşillerin çeşitliliği?

 

Peki, bir çiçeğe baktın mı hiç yakından?

 

Tomurcuklarının bile bambaşka olan desenlerine…

Özenle çizilmişler sanki…

Renk cümbüşü adeta…

Ve uyum içindeler hepsi.

 

Neden böyle ki?

Olmalı mıydı illa ki?

Böyle uyumlu…

Gördük mü hiç eşi benzerini?

 

Ey İnsanoğlu! 

 

Dinle…

Dinle ki…

Gün gelince seni de dinlesinler…

 

Hisset…

Hisset ki…

O hissettiklerin, taşısın seni başka hislere…

Aslında her zerrede olmasına rağmen…

Gözle görülmeyene…

 

Aç gözünü…

Aç ki…

Sana da büsbütün yumulmasın o gözler…

 

Hem onun güzelliğine hayran kal…

Hem… 

O’nun güzelliğine…

 

Çünkü

Gerçekten, gerçeği bilenler, bilirler ki…

Bu ikisi aynı anda olur…