Kurallar, Yasalar....

Yüksek taştan duvarları, ikiye ayırmış demir kapıya yaklaşırken demir kilidin sürüklenme sesini duyuldu. Bahçeye girerken çiçek kokuları onları sardı. 

Taş duvarın ardındaki, saklı bahçedeki onlarca farklı çiçeğin renklerinin ahenginden nefesleri kesildi. 

İki kardeş, dedeleriyle beraber ilk defa ‘bitkibilim bahçesine’ gitmişlerdi. 

Torunlarının şaşkınlığını gülerek seyreden dede, ellerini onların, omuzuna koyarak; 

“Yalnız, hayattın her yerinde uyulması gereken kurallar olduğu gibi bu bahçede de kurallar var.” diyerek,  “Ağaçların arasında parıldayan şu çiçeği görüyor musunuz?” sordu.

 “İşte, o çiçeği ellemeniz yasak.” Diye ekledi.

Bu kuralın sebebini anlamamışlardı.

Ali,  dedesinin kuralını itirazsız kabul etmiş, Can ise çiçeklerin arasında koşmaya başlamıştı. Sepetini, evdekilere göstermek için çeşitli çiçeklerle doldurmuştu bile.

Ali evet demişti ama aklı dokunmaması söylenen çiçekteydi.

Arada Can’a ve dedesine baksa da bakışları tekrar tekrar çiçeğe çevriliyordu. 

Dedesi hiçbir açıklama yapmadan yasakladığından, bu yasağın arkasındaki sebebi anlamaya çalışıyordu. 

Çiçeği avuçlarının arasına alıp, kokusunu içine çektiğini hayal etti. 

Belki bütün çiçeklerden çok daha güzel kokuyordu…

Belki yaprakları kadifeden bile yumuşaktı…

Belki ona sahip olduğunda, istediği her şeye sahip olacaktı…

Hayalinde bile dokunup, koklaması onu mutlu etmeye yetmişti. Dedesine de, yasağa da iyice kızmıştı. 

Mutluluk olabilecek bir fırsatı kaçırıyormuş gibi hissediyordu. 

Bahçede çiçeğe bakıp kalmıştı. Sanki çiçek gerçekten avuçlarında ve kokluyor gibiydi… Adeta zaman ve mekân kavramını yitirmişti Ali.

Dedesinin başına dokunmasıyla kendisine geldi. 

Çiçeğin büyüsünden sıyrılıp gerçek dünyaya geri dönmüştü. Güneş çoktan batmış, akşam olmuştu. Saatlerdir avucunda zannettiği çiçeğin hayalinde kaybolmuştu. 

Dedesi, Can’a aydınlatma düğmesini işaret ederken, Ali’yi çiçeğin yanına götürdü. Ortalık aydınlanınca, hayalinde güzelliği ve kokusuyla ona zamanı unutturan çiçeği görünce hayal kırıklığıyla yere çöktü. 

Dedesi yanına çömelerek, “İşte hayatta zannettiklerimizle bir hayat kurabiliriz. Güzelliklerin peşinden gidebiliriz. Ve o zannettiklerimiz, bir hayal olduğundan kavuşamayız. Hep bir hüsranımız olur. Bir gün, benim seni uyandırdığımda ki gibi uyandığında, aslında gerçeğin hiç de zannedildiği gibi olmadığını anlarız.   

Hayattaki kurallar bizi mutsuz kılmak için değildir aslında. Aksine o kurallar, yasalar bizim her günümüzü daha değerli kılmak için var.  

O yasaların peşinde, yasaların nedenlerini anlamaya çalışırken, gizlenmiş bilgilere ulaştıkça mutlu oluruz. Yaşamımıza bir anlam gelir.  

Bir gün biteceğinden emin olunan bu hayatı, gereksiz düşüncelerle ve asılsız hayallerle harcamayın. Her güzelin cazibesine kapılmayın.

Çünkü o uyandırılma anında bütün o güzeller ve güzellikler kaybolacak…

Ve yanımızda sadece yapıp ettiklerimiz kalacak. 

O sebeple yasaları anlayıp, hayatına uygulayan kazanır. O zaman anlamımız olur. 

O zaman uyanışlarımız bir sonraki ana daha güçlü taşır bizi. Hayal kırıklıklarıyla kala kalmayız. 

Her anımızı anlayarak, irdeleyerek yaşarız.” Diyerek onlara sımsıkı sarıldı…

Bu deneyim transferi de, bu geziyi daha anlamlı hale getirmişti…

Hayallerimize, zanlarımıza göre değil de gerçeklere, yasalara göre hayatımızı yönetebilmek dileğiyle…