Ne Var ki Bunda?

“Right and wrong, good and bad, poc and pod…” diye devam eden uzun ve kafiyeli bir mottoyu söylüyordu Nazlı. Ne zamandır dilinde pelesenk olmuştu. Anlamını da bilmiyordu. Son zamanlarda trend olan bir eğitime gitmişti. Kerli ferli insanlar, tıp doktorları da geliyordu eğitime. “Büyük düşünmenin, hayal etmenin önemi gibi şeyler söyleniyordu. İstediğini bu mottoyu söyleyerek elde edeceği gibi şeyler öğretiliyordu. Kulağa çok hoş geliyordu.

“Hiçbir şey yapmayacaksın sadece bu sözcükleri söyleyeceksin.” diyordu eğitmen. Matematik öğretmeni olan bir katılımcı da öğrencilerine uygulattığını söylüyordu.  Artık matematik anlatmayıp, bu yöntemle soruları nasıl çözdürdüğünü ballandırarak anlatıyordu. 

Evrenden istemek!

“İstediğin ne ise resmini duvara asacaksın, devamlı bakacaksın. Araba, ev hatta havuzlu villa. Ne hayal edersen elde edeceksin.”

“Herkesin yaptığı normal olabilir ama doğru mu?” diye düşündü Nazlı. “Ne işim var burada?” diye geçirdi içinden. Ve aniden kalktı oradan. “Tüm zamanlarda bunlar var mıydı acaba?” diye düşünmeye devam etti. Hem de emek sarf etmeden bir şey elde edilebilir miydi?

Çokça ve bilmeden yaptığımız yanlışlar var. Çok mu anlam yükledik bu hayata; eşyalara, şeylere... Oysa bunlar geçici dünya hayatının nesneleriymiş. Perdenin püskülünün renginin tonu, halının deseninin renginin tonuyla uymadı diye dert etmişiz.

Ya da o çok istediğimiz arabanın modelinden bayide kalmamış. 3 ay bekleyecekmişiz onun için...

İstediğimiz okul olmayınca da aynı üzüntüyü duymadık mı? Hani hava atacaktık o bölümü kazanınca. Kaybedince kompleks olduğunu bilmiyorduk oysa o üzüntünün.

O gökdelenin tepesindeki işe alınmayınca da aynı üzüntüyü duyduk. Neriman ablanın kızı girmişti oysa o işe. Bizim neyimiz eksikti ki bizi almamışlardı, değil mi?

Liseyi kazanan kızımıza en son çıkan telefonu alamayınca da üzülmedik mi hep beraber? Ya da alınca bir böbürlenme hissetmedik mi? Hem bizim neyimiz eksikti ki Faruk abiden? O almıştı, hem de derslerini bile geçemeyen, yedinci sınıftaki oğluna.

Şeylere verdiğimiz önem arttıkça iç dünyamızdaki değerleri hep birlikte kaybettik. 

Güzelliğimiz için o bilmem ne marka, çok pahalı, içeriğini de asla anlayamadığımız selülit kremleri… Makyaj malzemeleri… Bunları alanlarımız gerçekten ihtiyacı olan yiyeceğe vereceği paradan eksiltmediler mi?

Evet evet...İnsan ya gerçeği ya sahteyi tercih eder. “Hayatta boşluk yoktur.” der Deneyimsel Öğreti.

Gerçekten uzaklaşınca; insan sahteye yaklaşır adım adım.

Hayatımızı değiştirip gerçeğe yakınlaştıracak bir kitabı, bir eğitimi tercih etmeyince, evrenden iste! “Oldu, oldu, oldu” mottolarına, eğitimlerine yönelmedi mi bazılarımız?

Ne çok beklentimiz vardı bu hayattan. Olmayınca da hayal kırıklığına uğradık. Sonra da kafamıza, göğsümüze vuruşlar yaparak; bilmem ne yönteminden medet ummadık mı? Bir de bunu çok güvendiğimiz Nezahat abla uyguluyordu. Aklı başında kadındı, niye olmasındı ki?

Geçici olanı kalıcı olana tercih edince, beklentimizi dış dünyaya yönlendirince, yaptığımız yanlışlarda ısrar ettik. "Herkes yapıyor. Ne var ki bunda?" demeye başladık.

Oysa düşünmedik, bir şeyin gerçekliği herkesin yapmasında değildi.  Tüm zamanlarda, tüm konularda, tüm mekanlarda, tüm insanlarda geçerli olmasıydı.

Düşünmek, soru sormak, gerçeğe açılan kapıdır. Umut var, doğru soruları sorarak gerçeğe ulaşabiliriz ve yaptığımız yanlışlardan dönebiliriz.