An'da Yaşamaya Giden Yol

Cansu, Murat'la görüşmeye başlayalı 1 yıl olmuştu. Artık birbirlerini daha iyi tanıdıklarını düşünüyorlardı. Birbirlerinin alışkanlıklarını, yaşam stillerini öğrenmişler ve aralarında bir uyum yakalamışlardı. Kolay oldu mu? Pek sayılmaz. Birbirlerine çekici gelen birçok özellikleri olsa da farklı olan konuları tanımak, kabul etmek kolay olmamıştı. Derken artık bir sonraki adımı düşünmeye başlamışlardı. Evlilik…

“Tamam, hazırız” diyorlardı. “Bence birçok şeyi hallettik…” Öyle miydi gerçekten? Problemler burada bitiyor muydu? 

Her aşama kendi içinde bilgi ister, beceri ister, maddi ve manevi imkan ister… Şimdi yeni sürecin problemleri başlıyordu. Öğrenecekleri, yapacakları ve yapmayacakları vardı. İstedikleri ve istemedikleri var. Yine başında yaşanacak zorluklar vardı. Tam düzene girdik, evliliği rayına oturttuk, birbirimizi daha iyi tanıdık derken yeniden başlıyordu. Sıkıştık ama çözümler ürettik, bir süredir stabil bir hayat yaşıyoruz” derken yeni bir süreç… Yeni bir döngü… “Bir bebek bekliyoruz…”

Cansu ve Murat çok mutlu oldular bu haberle. Aileleri ve arkadaşları çok sevindiler. Cinsiyet partisi, Baby Shower organizasyonu gibi eğlenceli detaylar hoşlarına gitmişti. “Şöyle, şurada yaparız” falan süslü soslu işler… Ama öykü yeniden kırılıyordu. Yeniden öğrenmeleri gerekenler, yapmaları ve yapmamaları gerekenler vardı. Hem aralarına yavrularının katılacak olmasının sevinci vardı. Hem de yeni sürecin getirdiği çözülmesi beklenen problemler bekliyordu. Doktor kontrolleri, diyetler, yürüyüşler, maddi manevi hazırlıklar da vardı.

Bu kadar beklemiyorlardı… Zordu ama zamanla keyif veriyordu. Düzenli giden hayatları bir süreliğine kaosa girmişti. Fakat biliyorlardı ki, bu da bir sisteme oturacaktı. Ama bu evlilik hazırlıklarına benzemiyordu. Her seferinde döngü zorlaşıyordu. Onlar da her seferinde daha zor sorulara daha rahat cevaplar vermeye başlamışlardı. Artık zihinleri, onu bunu halledeyim, oraya buraya da yetişeyim derken kıvraklaşmıştı. 

Nehir bebek 2 yaşındaydı. Artık Cansu ve Murat için halledilmesi gereken sorumluluklar normalleşmiş, kolaylaşmıştı. Ne Cansu aynı Cansu, ne de Murat aynı Murattı. Daha olgun, daha sakin ve birbirine karşı daha halden anlar olmuşlardı. Nehir düşerse eskisi gibi kendilerini oradan oraya atmıyor, gerekiyorsa sakince müdahale ediyorlardı. Artık anne ve babaları da onları eleştirmiyordu. Çünkü artık neyi neden yaptıklarını biliyorlardı. Bildikleri, becerileri, sahip olduğu özellikler, imkanlar her döngüden sonra daha iyi hale gelmişti. Geriye dönüp son 5 yıla baktıklarında aldıkları sonuç onların yüzünü güldürüyordu. Eski Cansu ve Murat akıllarına gelince gülüyorlardı.

“Ay hayatım, hatırlıyor musun? Bir keresinde Nehir yeni doğduğunda uyanacak diye koltuktaki yerlerimizi bile değiştirememiştik. Koltuktan yere bile basmıyorduk çıt çıkar diye. Hayatı durdurmuştuk resmen. Birbirimizi de az yemedik.”

“Tabii hatırlıyorum Cansu. Ses olur diye Nehir uyanana kadar eve almamıştın beni hatta, arabada beklemiştim. Bana da çok normal geliyordu, öyle saf saf oturuyordum otoparkta deli gibi.”

“Arabada mı beklemiştin, eve mi almamıştım...” der demez ikisi de bastı kahkahayı. 

“O anki aklımız işte, şimdi olsa yapmayız...” dedi Murat.

Cansu, “Ha bu arada emin olmak için gebelik testi için kan verdim. Ama unutup sonuç saatini kaçırmışım. Neyse yarın öğreniriz…”

“Hayırlısı… Çay olmuş mudur?”

…

Artık ikisi de fazla sevinmeler, fazla meraklar, fazla endişelerden arınmış, sade bir yaşama sahip olmuşlardı. Her süreç onları değiştirmişti… Değil cinsiyet partisi organize etmeyi, test sonucunu bile almayı unutur hale gelmişlerdi. Ama bir taraftan bakınca da, gerginlikleri azalmış, hayattan keyif alabilir hale gelmişlerdi. AN’da yaşayabiliyorlardı, hayatı daha çok hissediyorlardı… 

Peki işler nasıl kaostan bir düzene ve sadeliğe giriyor? 

İnsan, nasıl AN’da yaşar hale geliyor?