Kendi Seherimiz

 

Gecenin en karanlığı… Issız… Sessiz… 

Dışarıda çıt çıkmıyor. Herkes uykusunun derinliklerinde.

Ama bazen olur ya, uyuyanların arasında uyku tutmaz. İnsanın içi daralır, dertleşecek bir dost arar kendine. 

Öyle anlar vardır ki, birini ararsın ama kimseyi bulamazsın. Kör karanlık daha da sıkar insanın içini. İşte bir vakit vardır ki, tam da karanlığın içinde bir an. 

Vaktin döndüğü o an, vaktin sehere döndüğü o an. 

O zamanlarda karanlıktayım sanırsın. Aslında o anlar, az sonra doğacak olan ışığın müjdesini taşır. O anlarda, kimse yokken ortalıkta, uyuyanların arasında uyanık kalanlar var. Kendisi ile baş başa olanlar… Orada daha iyi fark eder aslında, hiç yalnız olmadığını. Daha da bir fark eder kendisine kendinden daha yakın olanı. Seher vakti karanlığın içinde, insanın kendi ferahlığının başlangıç vakti gibidir sanki. Nasıl ki, gecenin karanlığı da oradan başlar ya değişmeye. Aynı onun gibi…

Bu bir döngü gibidir. Her insanın bu hayatta karanlık günleri, anları olur. Problem yaşadığında çözümsüz kaldığı zamanlar olur. Burada konuşmalar da fayda vermez. İnsan sonuca ulaşamayacağını sanır. İşte böyle zamanlarda seherin doğuşuna ihtiyaç olur. 

En karanlıktan sonra başlamaz mı aydınlık?

Gün seher vaktinde mi başlar yoksa aydınlığa çıkmaya? Seherlerde her yer sessiz hareketsiz gözükür. Yoksa asıl dönüşümün başladığı yer orası mıdır? 

Peki bizim kendi seherlerimiz de o anda başlar mı?