Gerçek Elit Takımı

 

Nasıl ki izlediğimiz filmler art arda  gelen karelerden oluşuyorsa, aslında hayatımız da aynen öyle ilerler… 

Belki siz bunu daha önce “24. Kare” olarak duydunuz…

 Zaman, içindeki “an”ların toplamından oluşur. Hayatımız da kare kare ilerler. 

Tek fark, o karelerde hangi görüntülerimizin yayınlanacağını seçme hakkı bize verilmiştir. O yüzden bu hayat filminin yönetmeni, her insanın kendisidir…

Bazen yönettiğimiz filmler komedi, romantizm tarzındayken, bazı filmler dram ve trajedi doludur. Ekran karşısında dram filmi izlerken hep sonunda bir adalet bekleriz, şevk veren bir son isteriz. Çok acılar çeken birinin mutlu bir hayata kavuşmasını seyretmek isteriz. Haksızlığa uğrayanın adalete kavuşmasına şahit olmak isteriz…

7 Ekim’e kadar, hayatlarımız bize dram filmi gibi gelirdi. Ama “O”  günden beri, öyle yönetmenlerin, öyle sahneler çektiğine şahit olduk ki, şikayet ettiğimiz şeylerden utanır hale geldi

Öyle “an”larla doldurdular ki kendi hayat sinemalarını, değil bir saniyeye sığan 24  kare, o 24 karenin içindeki 1-2 kareye bile şahit olmak kalbimize ağır geldi.

Kendi evladının cansız bedenini kucağında taşıyan baba, bu “an”ı yaşayacağını hayal dahi edebilir miydi? 

Yıkılan evinde arda kalan tek canlı  kedisini kucağında ısıtmaya çalışan o çocuk… 

Bu filmin yönetmenliğinden hiç zorlanmamış mıydı? 

Peki ya ölümü oyun yapan o masum çocuklar… Oyunlarının adı Şehitçilik oyunu oldu.

Günlerdir aç olan evlatlarını doyurmak için çare arayan adamın yemek bulma sevinci…

Hemen ardından  gelen “an”daki hayal kırıklığı…

Ve daha niceleri…

Öyle “an”larla doldurdularki bu zaman denen çizgiyi…

Dünyada  hiç kimse böyle bir film çekilemez sanmıştı. 

Ama onlar, hem çektiler, hem oynuyorlar…

Bizse sadece izliyoruz…

Bir film vizyona girdiğinde, onu izleyen, cebinden para öder. Vaktini harcar, kaybedendir aslında…

O filmi çeken, yöneten kazanır. O filmde oynayan kazanır. Ama izleyen; kaybedendir…

Biliyoruz ki, onlar kazanan, biz izleyenlerse kaybedenleriz. 

Onlar bu dünyanın “gerçek elit sınıfı”…

Nasıl ki biz sanatçıları, yönetmenleri, oyuncuları elit biliriz…

Onlar bu yaşam sinemasının “gerçek elit takımı”…

O yüzden biliyoruz ki, bir gün çekimler bitecek. Filmin gösterimi de bitecek. Ve kimin gerçekte  ne kazandığı belli olacak…

İşte o gün, “keşke o filmi çeken ben olsaydım” diyeceğiz, bu onurlu bir mücadeleymiş!…

Keşke geriye “şahitliklerle dolu, asil anlardan oluşan” bir film bıraksaydım diyeceğiz…

Onların, meleklerin alkışları eşliğinde aldıkları ödüllere iç çekerek, hasretle bakarken…