Onların Fosforlu Bombası Varsa Bizim De Var Afili Bir İmanımız

Beyaz bir toz bulutu kaplar yüzümüzü,

Nefesler kesilir…

Herkes canımız yandı zanneder, kanımız aktı diye…

Oysa şehit olanın canı hiç yanmaz ki…

Küçük bir kız çocuğu saçlarından tanır anacığını.

Zaten annesinden geriye pek bir şey kalmadı ki…

Dünyanın bütün güçleri bir araya toplanır,

Bir avuç yetimi öldürmek için.

Bilmez ki zalim,

Kulunun Velisi RAB’bidir.

Velisi RAB’bi olanın, 

Gücü de Kafidir.

Onların güçleri,

Muhammed bebeği titretir korkudan,

Ve biz…

Akıttıkları her damla kanın,

Döktükleri her gözyaşının,

Ürküttükleri her kuşun dahi,

Ahını ekleriz imanımıza.

Birileri söz bitti zanneder,

Oysaki sesin ve sözün sahibi, ne zaman derse,

O zaman biter bizim sözümüz,

O zaman kısılır sesimiz.

Ölmek dert değil, 

Dert olan bizim için, imansız yaşamak.

İmanı olan; 

Yaşasa kazanır, 

Ölürse şehit olur;

Yine kazanır…

Bize ölüm kaybettirmez,

Eksik bir imanla ölmektir kaygımız.

Onların bizi beyaza boyayan bombaları varsa,

Bizim de var afili bir imanımız.