Çok Çalışırsak Olur Ama Nasıl?

“Evladım bu hayatta çalışmayana ekmek yok. Çok çalışırsan istediğin her şey olur.”

Hasan böyle büyütülmüştü. “Çalışırsan olur.” Ailesi Hasan’ın zihnine bunu mıh gibi çakmıştı. O da söz dinlemiş ve çok çalışmıştı. Okullarını yüksek derecelerle bitirmişti. Babasının işleri her geçen gün biraz daha kötüye gitmişti. Ve ailesi onu dershaneye göndrememesine rağmen üniversiteyi de kazanmıştı. Akademisyen olmaya, ülkesi için çok çalışmaya ve bilimsel araştırmalar yapmaya karar vermişti. Kararlıydı, azimle üretecekti… Zaten çok çalışırsa olurdu. Babası da dedesi de hep böyle söylemişti sohbetlerinde. Çok çalışırsa hiçbir şey ona engel olamazdı. O da buna çok inanıyordu, akademisyen olacaktı. 

Üniversite bitmiş, Hasan yine derece ile mezun olmuştu. Akademisyenlik için birtakım sınavlara girmiş, onlardan da yüksek notlar almıştı. Artık dosyası tam daistediği gibi hazırdı. Önde gelen üniversitelere gururla başvuru yapabilirdi. Çok çalışmış ve inandığı şeye neredeyse ulaşmıştı. Bu iş olacak dedi, sonuçtan çok emindi Hasan… 

Hasan’ın yaşayacağı travmalar gecikmedi. İlk başvurusu reddedilmişti. “Nasıl olabilir? Adaylar arasında dosyası en iyi olan bendim.” Diğerine başvurdu, sonra diğerine, sonra diğerine… Hasan hayal kırıklığı içerisinde geçen günlerde, kendini toparlamakta çok zorlanıyordu. Ya biri torpille akrabasını alıyordu ya da kendi yüksek lisans öğrencisini tercih ediyorlardı. Hiçbirinin notu onun ki kadar yüksekdeğilken bu nasıl olabilirdi? Mülakatlardan nefret ediyordu. “Haksızlık yapıyorlar... Her yerde böyle değildir belki… Umarım…” Ama neredeyse umudunu kaybetmeküzereydi. “Hani çalışınca olacaktı. Hani gereğini yapınca istediği kapılar kolaylıkla açılacaktı. Hani inanırsam, çalışırsam bana hiçbir şey engel olamazdı. Yalan mı söylemişti büyükleri?”

Hasan, babasına çok kızdı birden. “Zaten anlamalıydım, bana diyene bak. Adam bir battı, bir daha iki yakası bir araya gelmedi. Peki neden? Neden olmuyor? Hak etmeyen kişiler mutlu olurken o mutsuz mu olacaktı. Hem de o kadar çalışmışken. Üniversitedeyken ‘Ben ders çalışacağım, siz gidin.” dediğimde artık beni hiç kimse ikna edemezdi. Motivasyonum çok yüksekti. Ama şimdi elim kolum kalkmıyor. Bilmem kaçıncı başvuru için kadrolar açıklandı ama benim başvurma hevesim de kalmadı.” Yorganı daha da üzerine çekti Hasan ve tekrar uyumaya başladı.

Telefonu çaldı. Arayan arkadaşı Osman’dı. “Hadi kalk oğlum, hala uyuyor musun? Senin evin oradayım, aç kapıyı.” Osman’ın elinde bir poşet, kanepeye bıraktı. Laflamaya başladılar. Poşetin içinde kitaplar vardı. 

- Nereden geliyorsun? Bunlar ne böyle? Sen kitap okur muydun? Oğlum geç kalmadın mı, üniversite bitti.

- He he, çok komik. Oğlum ne alakası var? Biz de bir şeylerle ilgileniyoruz herhalde?

- İyi tamam kızma

- . Dur bakayım… Hmm... “Başarı aslında nedir? Biz ne zannederiz?” Gerçekten başarı nedir abi? Ben kendimi o kadar başarısız hissediyorum ki… İstediğim şeyler için çok çalıştım ama olmadı. Kendimi kazıklanmış gibi hissediyorum.

- Öyle deme oğlum, sen en çalışkanımızdın. Sen de böyle söylersen biz hiç umut etmeyelim. 

- Valla işler hiç zannettiğimiz gibi dönmüyormuş. Nasıl bu girdaptan çıkacağımı bilmiyorum. 

- Bak sana kitabın içinden bir paragraf okuyacağım. Çok ilgimi çekti, okuyunca hemen aldım. Tam da bunla ilgili… Bak, diyor ki;

“Başarı, hedefe giderken ki yolda kazandıklarımızdır. Yolda aldığımız haz, hedefe ulaştığımızda alacağımızdan daha fazladır. Asıl mutluluk yolun kendisidir. Mesele yoldan keyif alma becerisini kazanmak…

İnsan, doğru bir amaç bulmaktan ve o amaç için yürümekten sorumludur; yoldaki sonuçlar kontrolünde değildir. Ama yolun kendisi sonuçlara üstün gelir. Çünkü insan yoldaki adımlarını seçebilir. Kıymetli olan da budur… Sonuçlar sadece yeni bir güzergâh belirlemek içindir… Güzergâh doğruysa nerede olursan ol mutlusundur… O yüzden sen doğru yolda olmak için çalış, sonuçlar için değil… Yoldan keyif almaya bak, sonuçtan değil…”

- Hasan’ın kafasında biri ışıkları açtı sanki. “Yoldan keyif almaya bak, sonuçtan değil…” diye tekrarladı ağzının içinden.

- Oğlum ne diyorsun?

- Bazen sadece baktığımız yönü değiştirmek gerekiyor Osman. “Düşünüyorum da..” dediğimiz de düşünmüyoruz aslında. Aynı soruyu kafamızın içinde evirip çevirip, sorun haline getiriyoruz sadece…

Ve bu kez, yüksek sesle tekrarladı… “Yoldan keyif almaya bak, sonuçtan değil…”