Yetersiz Bakiye

Yine o sesi duymuştu. Yetersiz Bakiye.

Bu iki kelime bugün onu neden bu kadar rahatsız etmişti. Kendisi de anlam verememiş ‘Vardır bir hayr’ diyerek otobüsten inip iş yerine doğru yönelmişti. Tamelindeki kartı okutup içeriye girecekti ki “Ya bu kartta yetersiz bakiye” diye bağırsa ya “Sen burada ne iş yapıyorsun ki, yetersizsin” dese ne olurdu diye düşündü. Ne utanırdı ama… Neyse ki öyle bir şey olmadığını fark edip ‘Saçmalama’ diyerek kendi kendine gülümsedi.

İçeri girdiğinde herkesi selamladı ve yerine oturup işe koyuldu. Tam işine konsantre olmuşken bölüm şefinin sesiyle irkildi.

Gördüğü manzara hiç hoş değildi. Bölüm şefi “Oğlum sen burada çalışamazsın. Yeterli değilsin buraya. Git aşağıda sözleşmeni fesh etsinler. Uğraşamayacağım ben seninle yaaa…”diyerek yürüdü gitti.

Al sana… Kartım bağırmadı ama bölüm şefi ufacık bir çocuğa bağırdı işte 

“Sen Yetersizsin”

Çocuk lise son öğrencisi stajyerlerdendi. Öğrenmek için her yere koşturur. Herkese yardım eder, “ Ne kapabilirim? “ diye herkesin yanında biterdi. Çalışkan ve azimliydi ama tabii ki acemiydi.

Ne yapacağını bilemedi çocuk… Resmen herkesin önünde “Sen yetersiz bakiyesin.” cümlesini yedi.

Neyse ki çocuk arkasından atik bir şekilde gidip “Lütfen şefim. Bana bir şans daha verin. Bunu yapabilirim. Ben bunu başarabilirim.” diye atıldı. Ama şef kararlıydı.

“Uğraşamam seninle.” diyor başka da bir şey demiyordu. Ne olduğunu anlamadanbir anda kendimi onların yanında buldum.

“Şefim kusura bakmayın, işinize karışmak gibi olmazsam ama… Siz bu yetersiz bakiyeyi benim yanıma verin. Hem siz uğraşmayın hem de ben son bir kez bakayım,Bakiyesi var mı yok mu, yüklemeye değer mi, işe yarar mı diye, olur mu?” dedim.

“Tabii ki siz de uygun görürseniz.” diye cümlemi bitirdiğimde şefim kahkahayı patlatmıştı.

“Yetersiz bakiye hee… Sevdim bunu” dedi. “Tamamdır Osman Bey. Artık bu stajyer sizde. Bak bakalım yüklemeye değer miymiş!” diye son cümlesini de kahkaha atarak söyledi ve uzaklaştı.

Çocuk bana, ben ona bakıp gülümsedik. Sonra “Gel bakalım. Seninle neler yapabiliriz, bir planlama yapalım” dedim.

‘İsmin neydi? ’ diye sorduğum da;

-İsmim Abdulbaki ama siz ’Yetersiz Baki’ diyebilirsiniz, dedi minnet ve mahcubiyetle.

Gülümsedim. Ondaki o ışığı gördüm. Hiç de yetersiz bakiye değildi. Sadece daha yüklenmemiş bilgiler vardı. Eğer o bilgiler yüklenirse burada çalışan çoğu insandan çok daha yeterli olabilirdi.

“Bak evlat. Evet, şu anda yetersiz bir bakiyeye sahip olabilirsin ama sen bu azimle, çalışkanlıkla yüklemeni çok çabuk yaparsın.

Ben seni geldiğinden beri takip ediyorum zaten. Nereden, kimden, ne kaparım diye beş dakika bile durmadan etrafta iş kovalıyorsun. İşte bu seni usta yapacak. Sen şimdi çıraksın. Elbette yanlışın olacak, elbette yaptıklarının sonucu istediğin gibi olmayacak, elbette azar işiteceksin şefinden...

Ama böyle böyle sen çıralıktan kalfalığa, kalfalıktan da ustalığa doğru yol alacaksın.

Öyle her şey bir anda olmaz. Yavaş yavaş, sindire sindire çıkacaksın merdivenleri... Yoksa en üst basamağa çıktığında nefes nefese kalırsın. Sonra da orada tek derdin nefes almak olur. ‘Ben ne yapacaktım’ diye acemi acemi etrafına bakarsın.

Bırak şimdi çıraklıkta, acemi ol, rezil ol. Yoksa usta olunca bunlar çok daha zor gelir insana…

Abdul Baki o kadar güzel dinliyordu ki… Her kelimeyi yüklemeye başlamıştı sanki zihnine…

“Teşekkür ederim Osman Abi. Pardon… Osman Bey” dedi.

“Ama size bir şey anlatmak istiyorum müsaadeniz olursa” dedi. Onayı alınca da başladı anlatmaya.

“Bugün bana böyle bir şey yaşayacaksın deseler inanmazdım. Ama gerçekten 

Hayatta tesadüf diye bir şey yokmuş!

Bugün işe gelirken otobüste benden sonraki arkadaşımın otobüs kartı “ Yetersiz bakiye” diye bağırınca ben hemen kartımı onun için basmıştım. O sırada bana öyle içten bir teşekkür edip “RABBİM’de seni böyle tamamlasın, darda bırakmasın” diye dua etti ki…

Şu an sanki aynı hissi ben de yaşadım. Gerçekten tekrar teşekkür ederim Osman Bey. Rabbim! Sana da şükürler olsun” deyince bir anda jeton düştü bende de…

“Aaaa, o otobüsteki siz miydiniz? Ben de oradaydım ve ben de o sesten çok rahatsız olmuştum ve niye olduğunu anlayamamıştım. Demek RABBİM bizi bu sahneye hazırlıyormuş” dedim…

İkimiz de konuşamıyorduk artık. İçimize yüklenen şey, hiç de yetersiz bir bakiyeye sahip olmadığımızı sadece yüklemeleri yapmaya niyetli olmadığımızı hatırlatıyordu. Çünkü insan kusursuz yaratılmıştı. Kart mükemmel şekilde hazır, sen yüklemeye hazır mısın? diyordu…