Bizi Mahalle Büyüttü Gençler, Ya Sizi?

Okula doğru herkese selam vere vere giderken öğrencilerim, ‘Hocam hepsini tanıyor musunuz gerçekten?’ diye sormuşlardı. Çünkü onlar ne yazık ki mahalledeki hiç kimseye selam vermeden büyüyorlardı. 

"Tabii ki tanıyorum çocuklar". Ben mahallede büyüyen bir çocuktum. Ve her nereye gidersem gideyim, o mahallenin insanlarını tanımaya çalışırım. Çünkü bilirim ki insan tek başına değil birlikte olunca insanca yaşar. 

Mesela benim çocukluğumda mahallemizde, bir bakkal Mehmet amcamız vardı gofret aldığımız… 

Annelerimizin “Git bir kilo soğan al” dediği ve her gittiğimizde bir meyve ile ikramlandığımız manav Veysel amcamız vardı…

Ya da annemiz evde olmasa bile anne eksikliğini hiç hissettirmeyen komşu Nermin teyzemiz… O yüzden sokakta oynarken acıkınca veya susayınca illa annemize koşmazdık. Nasıl olsa her evden ekmek arası peyniri veya bir bardak suyu isteyebilirdik. 

Bu yüzden biz, ‘Bizim çocuklar’dık… Bizim mahallenin çocuklarıydık... Biz, her zaman bir bütünün parçalarıydık. 

Evet, hepimizin mahremini sakladığı bir çatısı, bir evi vardı. Ama hepimizin ortak alanları da vardı. O sokaklarda Ramazan da kocaman iftar sofraları da kurulurdu. Birlikte eğlendiğimiz düğünlerimiz veya birlikte hüzünlendiğimiz cenazelerimiz de olurdu. 

O sokaklar biz olduğumuz, birleştiğimiz yerlerdi. Ve biz akşama kadar korkusuzca oynardık o sokaklarda… Çünkü biz bir mahallenin çocuğuyduk.

Ama şimdi öyle mi? Daha komşusunun çocuğu olup olmadığından bile haberi olmayan apartmanlarda yaşıyoruz.

Mesela bizde pazar günleri mahalledeki her evde, akşama doğru haftalık banyo yapılır, temiz pak oturulurdu divanların üzerine… Annelerimiz içinse, esas ondan sonra iş başlardı. Haftalık çamaşırlar beraber yıkanır, hatta biri yıkarken diğeri bütün çocukları doyururdu. Biz böyle birlikte yaşayan bir mahallenin çocuğuyduk… 

Şimdi komşunun ne yaptığını bilmeyen bir apartmanda büyüyoruz. Biz de biri hasta mı oldu, biri bir borca mı düştü, birinin bir eksiği mi var? Herkes bundan haberdar olurdu. Neden mi? Çünkü biz birlikte yaşıyorduk.

Çocuklar o kadar masal gibi dinliyorlardı ki sormadan duramadım… Çok mu romantik oldu anlattıklarım size?.. Yok bu, romantiklik de değil, nostalji de değil. Sadece biz insan olmayı, beraber olmayı, birbirimize muhtaç olmayı, ihtiyaç gidermeyi bilirdik. 

Mesela bizde ’Ben her şeyi hallederim’ yoktu. Arkadaşımız hastaysa, öğretmenden ödevi alıp, hep birlikte onun evinde ödev yapmaya giderdik. Biz biraz ödev, biraz haylazlık yaparken de komşu teyzemiz bize öyle güzel bir kek yapardı ki… Yemede yanında yat… ‘Hadi yiyin bakalım, yoksa kafanız çalışmaz’ dediğinde biz yumulurduk sevinçle. 

Şimdi siz ödevi alıp götürmeyi akıl bile etmezsiniz değil mi? 

-‘Hocam kek yapacaklarsa ben giderim valla’ dedi sınıfın en afacanı. Çocuklar o kadar dikkatli dinliyorlardı ki… Bu halleri insanı ümitlendiriyordu. Devam ettim;

İşte çocuklar! Biz böyle birlikte büyüdük ve böyle birlikte yetiştik. Bu zamana kadar da o mahallede yetişen biri gibi devam ediyorum hayatıma.

Eğer komşumun çocuğunun ödevi varsa ’Hadi gel, yapabilir miyiz bir bakalım’ derim. Ya da komşum hastaysa ‘Sana kemik suyuna çorba yaptım, hadi sen dinlen’ derim. 

Mesela, sizin kandillerde kapılarınızda kimin astığı belli olmayan kandil simitleri poşetiniz olur mu? Biz de vardı. Bugün de var…

Hâlâ sabahleyin ‘Günaydın. Hayırlı sabahlar. Gününüz bereketli geçsin’ diyen bir komşuyum. ‘Hâlâ’ diyorum çünkü o gülümsemenin bile sadaka olduğunu, bunun bir insanın ihtiyacını giderdiğini bilen bir inanca sahibim. Ve biz, o mahallenin çocukları olarak ölene kadar bunu devam ettireceğiz.

Çocuklardan biri ‘Hocam her sabah buluşup sizinle okula gelebilir miyiz? Hem uykumuz açıldı hem de su gibi aktı geçti zaman’ dedi. 

Tamam o zaman. Yarın sabah tekrar görüşmek üzere… Gülümseyin, selam verin ve bir bütünün parçası olun. Çünkü birlikten kuvvet doğar. 

Hem biliyor musunuz çocuklar?… Bir mahallenin çocuğu olmak, o sevgiyi, o sahiplenmeyi hissetmektir. Tıpkı inancımızda her zaman arkamızda hissettiğimiz RAB bimiz gibi. Çünkü o eller, onun verdiği rollerle bana dokunan komşu teyzemin, bakkal amcamın, oyun arkadaşımın eli oldu… Ve bunlar beni her zaman güçlü hissettirdi. 

O yüzden ben de ölünceye kadar mahallemin çocuğu olarak hissettirmeye devam edeceğim.

Siz de hissedin ve hissettirin olur mu çocuklar? O hâlde kapıdaki bekçi abiden başlayalım selama, ne dersiniz, dediğimde yanımdaki üç beş çocuk hep bir ağızdan, ‘Günaydın Rüstem Amcaaaa’ diye bağırmıştı.

Evet, onlar mahallede büyümemişlerdi ama mahallede büyüyen bir öğretmenleri vardı. Ve elbet ‘Birlikte yaşayınca iyi bir ilişki kurulacağını’ öğretecekti yavaş yavaş…