Problem Nerede?

 

Sabahın erken saatlerinde esen rüzgar, perdeyi usul usul hareketlendiriyordu. Güneş henüz doğmadığı için oda biraz karanlıktı. Kuşların sesini bu koca şehirde ancak bu vakitlerde duyabiliyordu. Gerçi kuşları dinleyecek bir halde de değildi…

 

“Yine aynı yerdeyim…” diye mırıldandı. Neden dönüp dolaşıp hep aynı huzursuzluk hissiyle karşılaşıyordu ki? “Daha ne yapabilirim, her şeyi denedim!” diye düşünüyordu. Demek ki olmaması gerekiyordu, ama neden?

Bazen kontrol etmeye çalıştığımız her şey daha da dağılır. Bir ucundan tutarken bir bakmışız diğer uç yerlerde sürünüyor. Her şeyi yaptığımızı sanarız. Ama sorun da burada değil midir zaten? Her şeyi yapmak mümkün müdür? Belki de biraz durmak, yapmamak gerekir. 

İnsan, kendisini inandırdığı bir çözüme takılıp kalabilir. Bu yüzden dener durur, yanılır kalır… Problemi göremediği gibi çözümü de göremez aslında. Problem sadece şekil değiştirir ve tekrar gelir. Sonrası hayal kırıklığı… İnsan kendisini durmadan acizleştirir. Yapamadığını, beceremediğini, güçsüz olduğunu sanır. Halbuki bu dünyada insandan daha marifetli bir canlı var mıdır? İnsan isterse yapabileceklerinin sınırı o kadar geniştir ki…

Peki ya çözüm üretebilenler nasıl yapıyor? Onların ne farkı var? Gerçekten mücadele etmek ne demek?

Mete, son zamanlarda bir hayli bunalmıştı. Doluya koysa almıyor boşa koysa dolmuyordu. Borçlar, ödenmesi gereken faturalar, ihtiyaçlar… Hepsi geçmiş karşısında ‘yine beceremedin’ der gibi bakıyordu. Halbuki daha iyi bir kazancı olsun diye dört ay önce iş değiştirmişti. Yeni işi, bütün problemlerine bir soluk aldıracaktı. Çok da hevesli başlamıştı. İlk ay aldığı maaşına nasıl da sevinmişlerdi eşiyle… Sonraki ay hiç beklemedikleri şekilde arabaları bozuldu. “Olur canım böyle şeyler” diyerek hemen halletti Mete. Ne de olsa maaşı artmıştı, çok da sorun olmazdı. Diğer ay ev sahibi kiraya aniden zam yapmak istedi. Başta itiraz ettiler, mahkemeye bile gitmeyi düşündüler. Ama yıllardır çok da uyguna oturuyorlardı. Mecburen kiraya da zam yapıldı… Mete, “iyi ki iş değiştirmişim yoksa ne yapardık?” diye düşünüyordu. 

Problemlerine çözüm olarak daha çok para kazanmayı seçmişti. Halbuki daha çok para, daha çok sınav demekti. Bunu göremediği için başı her sıkıştığında daha fazlasını aramaya alışmıştı. Tabi bir de suçlayacak ne çok şey vardı hayatta… “Bu ülkede yaşanmaz, böyle enflasyon mu olur… Hak ettiğimizi kazanmıyoruz ki… Bir gidebilsek şu ülkeden…” Bu laflarla günleri geçip gidiyordu. Aklında hep daha fazlası olan biri ne kazanabilirdi ki? 

Şimdi de hayat son kozunu oynamıştı. İşe yeni başladığı şirket, küçülmeye gidiyordu. Yöneticisi, Mete’yi çağırdığında çıkarılacağı aklının ucundan bile geçmemişti. O kadar yüksek maaşla transfer ettikleri çalışanı neden çıkarsınlar ki? Ama olmuştu işte, Mete’ninilgilendiği departman kapanıyordu. Ne yapacaktı şimdi? Nasıl geçineceklerdi? Kenarda birkaç bin liradan başka hiçbir şeyi yoktu. Biriktirebilecek kadar suyun üstüne çıkamamışlardı ki. Suçlayacak bir şey de kalmayınca kendisine yüklenmeye başladı. “Senden hiçbir şey olmaz, bir işi bile beceremedin!” Sanki çözümlerin hepsi tükenmiş gibiydi…

İşte insan problemlerini doğru deşifre edemediğinde çözümler de gizlenir. Çözümler gizlendiğinde kendisini umutsuz hisseder. Umutsuzluk insanı diplere çeker… Tekrar toparlanma isteğini yok eder

 

Zamanı geriye alabilse bu işe hiç geçmezdi. Son aylarda çıkan ekstra harcamaların hepsi şimdi anlam kazanmıştı. Yanlış yaptığını boğazı düğümlenerek anlamıştı Mete. Bir yandan da problemi görebildiği için buruk bir gülümseme yerleşti yüzüne. Güneşin yavaş yavaş içeri vuran ışıkları gibi Mete için de bir umut doğmuştu işte. Nasıl toparlanacağını bilmese de problemi görebilmiş olmak onu biraz ferahlatmıştı. İz sürdü, günleri ayları başına gelenleri düşündü. Daha fazlasını elde etmek uğruna verdiği kayıplarla yüzleşti. Yeniden başlayacaktı her şeye, başlamak zorundaydı. 

İçeri dolan havayı bir nefeste çekti. Zor olacağını biliyordu ama görmüştü işte. Problem neredeyse çözüm ordaydı….

Problemlerimize doğru çözümleri bulabilmek dileğiyle…