Pergel Gibi Hayat

  

Yine yaz gelmişti… Havva’nın en sevdiği mevsimdi…

Erkenden kalkmış ve sahile atmıştı kendini…

Kışın da güne erken başlardı ama günün telaşıyla...

Güneşe selamını hep balkonundan verirdi, bin bir telaşla…

Ama şimdi öyle mi… Okullar tatil olmuş, sahil kentinde oturan ailesinin yanına gelmiş ve kimse ona “Hadi kalk” demeden sabahın seherinde yollara düşmüştü.

Ve güneşe selam veriyordu keyifle…

Selam veren sadece o da değildi…

Sokaktaki kediler köpekler, yürüyüşe çıkan teyzeler amcalar gençler, cıvıldayan kuşlar, denizdeki martılar…

İşte bu kadar kalabalıktılar sahilde güneşe selam verirken…

Hayatın içinde olmak ve bu selamı bu kadar kalabalıkla vermek Havva’yı neşelendiriyordu nedense…

O sırada deniz ve gökyüzü de boş durmuyordu; güneşin doğuşunu rengarenk ışık şöleniyleyansıtıyordu…

Mavisi, yeşili, turuncusu, pembesi, sarısı, moru…

“Allah’ım, ne kadar güzel bir manzara… Nasıl da dans ediyor birbiriyle renkler” diyerek kulaklığını takıp yürümeye başladı Havva…

İşte tatilin en keyifli saatleri başlıyordu onun için…

Kulaklığının hep birini takardı.

Neden mi?

Dalganın sesini duyarak denizin kokusunu içine çekmek için…

Cıvıldayan kuşlarla birlikte ağaçları seyretmek için…

Veya bir bisikletli arkadan gelirken “Sağdayız” derken nezaketle gülümsemek için…

Hep bir kulağını açık bırakırdı. Çünkü; Havva bunların hiçbirinden mahrum kalmak istemezhep hayatın içinde olmak isterdi…

Telefonundan yine güzel bir sohbeti açmış ve “Bakalım bugün kulağımıza neler küpe olacak?” demişti içinden…

Sonra bir anda bir şey fark etti Havva…

“Hayatta tam şu andaki gibi değil miydi? Bir yolculuk içindeyiz ve hepimizin bir kulağındayaratıcının sesi diğer kulağında da yaratılanların sesleri var…

Bir kulaklığımız hep doğru olanı fısıldıyor diğer kulaklığımız ise hep daha heyecanlı dahatelaşlı…

Bir kulaklığımız hep yolda olmanın, yolcu olmanın ve nereye nasıl varmak gerektiğinin en kazasız belasız halini anlatıyor. Diğer kulaklığımız ise anlık verilerle bizi hep hayatta tutuyor.

Değil mi?

Tam bunları düşünürken kulaklığındaki sohbette de;

“Pergelin ucunu nereye sabitlediğine dikkat et. Eğer doğru yere sabitlersen tüm dünyanınharitasını çıkarıp güzel bir yolculuğa çıkabilirsin. Yaratılmış her varlıkla bir şey paylaşabilir, hayatın içinde hep birlikte yolculuk edebilirsin ” dedi.

İşte o an anladı Havva kulağındaki sesinde dışardaki sesinde nereden geldiğini… Ve gülümsedi… Sabahın o en güzel saatinde yine almıştı kulağına küpe olacakları…

Pergelimin ucu neredeydi?

Sağlam mıydı?

Her daim kulağında ALLAH’ ın sesini duymak nasıl olurdu?

Peki, bunu pergelin dönen diğer fırıldak ucuyla nasıl dengeye getirirdi?

İşte yine kafasında deli sorular dönmeye başlamıştı.

“Ne güzel ya… Hayat sen yürümeye devam ettikçe sana bir şeyler fısıldıyor, yol arkadaşları veriyor. Bazen keyiflendiriyor bazen hüzünlendiriyor.  Ama hepsi pergelin dönen ucu gibi;gelip geçiyor.

Dönüp dolaşıyoruz işte hayatın içinde… Peki, biz sabit ucumuzu hiç kaçırmadan bunu yapabiliyor muyuz?

Yürüyüşü bitirmiş ve annesinin mahallesine doğru gelmişti Havva… Bakkal amcadan bir gazete ve iki ekmek alıp hayatın dönen ucunda dolanmaya devam edecekti. Belki keyifle belki hüzünle belki neşeyle belki acıyla…

“Nasip” dedi…

Ama yarın sabah kulağına küpe olacak sözü de şimdiden merak etmiyor değildi.

Kulağındaki sohbet devam ediyordu.

” İnsan neye talip olduğunu bilmeli geçici olana talip olursanız; isminiz, başarınız, şanınız şöhretiniz de gelip geçici olur. Geçer gider. Baki olana talip olursanız size de ona göre bir yetenek seti verilir. Size de ona göre kapılar açılır.

Neye talip olduğunu unutmamalı insan…

Geçici dönen pergel ucuna mı? Sabit duran pergel ucuna mı?