Önemli Değil, Kuşlara Veririz

‘‘Önemli değil yaa kuşlara veririz!’’

Bu da ne demek oluyordu? Burak son zamanlarda herkese ezberletilmiş mi bu cümleler diye düşündü. Önemli olmayan, kuşlara verilecek şeyler nelerdi? Fazladan alınan bir ekmek, yenmeyen yemekler, ısırılıp bırakılan bisküviler, çürüyen meyveler...

Bir çürük kokusu alıyordu hayattan. Anlayamıyordu. İsraf vardı, her yerde israf. İhtiyaçtan fazla harcanan her şey, sadece yemek de değildi. İnsana sunulan kaynaklar ve bunların ihtiyaçtan fazla harcanması. 

İnsan kendisine sunulan kaynaklar bol olduğunda, kesintisiz olduğunda ve bunlar için bir emek sarf etmediğinde; zaten olması gerekenin bu olduğunu düşünür. Su çok olduğu için ve gerçekten onun bedelini ödemediği için musluğu dakikalarca açık bırakabilir. Ama bir damlanın bile kıymeti yokluğunda anlaşılır. Sadece su da değil, verilen her nimet. İnsan zamanla bu nimetleri normalleştirir. Hayatın kendisine bu nimetleri vermesi mecburiymiş gibi davranır, beklentiye girer. İmkânlara ulaşamadığında ise öfkelenir. İnsan tüketir, suyu, gıdayı, sağlığını, zamanı... İsraf eder. 

İnsan, yanı başındaki kardeşi açlıktan kuşyemlerini öğütüp un yapmaya çalışırken; sabah taze ekmek yemek için evdeki ekmekleri ‘‘önemli değil, kuşlara veririz’’ der! Yanı başındaki kardeşi kirli suyu idareli içmek zorundayken onlarca yarım kalan pet şişedeki suları ‘’ önemli değil, çiçeklere dökeriz’’ der.

Burak tüm hayat israf oluyor gibi hissediyordu. Yaratılış olarak yeryüzünde hiçbir israf olmazken, insanoğlunun nasıl bu kadar yanlış tüketebildiğini düşündü. Aldığı nefesten rahatsız oldu, insan gün içinde neleri israf ederdi? 

Burak o sırada hemen önüne gelen bir kuşa baktı. Küçücük bir ekmek kırıntısı vardı ağzında. Sadece ihtiyacı kadar olan bir ekmek kırıntısı ve çok önemli...