Lunapark Jetonlarım

Okullar o gün “Kısa bir mola” demişti. Ali ile İpek sömestr tatilini dört gözle bekliyorlardı. Çünkü babalarının onlara karne hediyesi olarak lunaparka götürme sözü vardı. Karneler güzel geldiği için herkesin yüzü gülüyordu, o akşam. Çalan kapı ziline ikisi birden koşuşturdu ve “Babacığım, hoş geldin!” dediler. Gözleri babalarının elindeki torbadaydı. Torbadan şıngır şıngır sesler geldikçe Ali ve İpek’in heyecanı katbekat artıyordu.

Babaları, “Eveet, öncelikle tebrik ederim sizi yavrularım. Bu 15 günlük tatil boyunca kullanabileceğiniz; 7şer jeton aldım. İpek sana 7, Ali sana da 7… Gönlünüzce kullanabilirsiniz.” 

Ali ve İpek’in gözlerinde jetonlar parlıyordu. O mutlulukla sadece “Teşekkürler Babacığım!” diyebildiler. 

Tatilin ilk günü, sabah erkenden kendilerini evlerinin yanındaki lunaparkta bulmuşlardı iki kardeş. İpek hangi oyuncağın ona daha fazla keyif vereceğini düşünürken Ali 2. oyuncağa geçmişti çoktan. 2. gün tekrar gittiklerinde İpek yine düşünüyordu hangisini seçsem diye. Ali ise çarpışan otoya biniyordu, ondan inip hemen atlıkarıncaya, ondan inip dönme dolaba... Dur durak bilmiyordu.

Bir hafta ne kadar da çabuk geçivermişti! Akşam yemeğinde Ali’nin suratını asık gören babası “Hayırdır oğlum, ne oldu böyle? Karadeniz’de gemilerin mi battı?” dedi.

Ali, “Hayır Baba, jetonlarım bitti… Daha tatilin bitmesine bir hafta var. Ben şimdi ne yapacağım koskoca bir hafta boyunca! Canım sıkılacak hep, off!” diye yanıtladı.

İpek oradan atladı hemen, “Ee şekerim ben sana demiştim. Öyle her gün 2-3 tane jetonu birden kullanırsan, hemen biter, diye. Bak ben tatilimizin 2.haftasını düşünerek bir kısmını harcamadım hemen senin gibi.” 

Ali, “Ama ne yapayım çok keyifliydi…” diyerek suratını iyice astı.

Babaları, “Evet oğlum kardeşin haklı. Bak mesela; bana bir aylık bir miktar maaş veriyorlar. Ben onun hepsini ilk hafta harcayıp bitirirsem ne olur? Sonraki haftalarda nasıl geçiniriz, ne yiyip ne içeriz? Bu yüzden bize verilen şeyleri idareli kullanmayı öğrenmemiz lazım. Çünkü bu hayatta hiçbir şey sınırsız değildir.” diye ekledi.

Ali, tüm hayatını nasıl keyifli geçireceğinin sırrını öğrenmişti aslında. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; Bu hayatta her şeyin bir kotası var.

Bir otobüse binecek insan sayısının, gardırobumuza sığacak eşyaların, hayatımıza alacağımız kişilerin, çikolata yerken aldığımız hazzın, kariyerimizdeki başarının, neye harcadığımızı bilmediğimiz zamanımızın… 

Ve aynı zamanda duygularımızın da… Yakınımızı kaybettiğimizde yaşadığımız üzüntünün, evlenme teklifi aldığımız andaki mutluluğumuzun, eşimizden beklediğimiz ilginin, nasıl geçtiğini anlayamadığımız ömrümüzün ve daha nicesinin… Bir kotası, bir sınırı var. 

Ve her şey bir bardak miktarınca sunulmuştu bu hayatta insana. 

Evet, bu hayatta hiçbir şey sonsuz değildi. Ne yaşarsak yaşayalım, içindeyken sonsuza kadar sürecekmiş gibi gelse de sürmüyordu aslında.

O halde insanların artık hiçbir şeyden keyif almamasının nedeni neydi?

İnsan haz kotasını, sürekli sosyal medyada takılarak, modunu yükseltiyor diye sürekli çikolata yiyerek tüketirse… Artık eşiyle, ailesiyle, arkadaşlarıyla sohbet etmekten keyif alamaz duruma gelir. Çünkü gün bitmeden bardağın dibi göründü. Veya Ali’nin öyküsünde ki gibi jetonlar suyunu çekti artık…

Bu aynı çocukların yemek gelmeden önce o ayranı bitirip, “Ama Anneee! Bu lahmacun boğazıma takılıyor, kuru kuru hiç gitmiyor!” demesi gibi. Oysa insan, ayranın tamamını önceden tüketmeyip her bir lokma lahmacundan sonra bir yudum içseydi… 

Ne olurdu o zaman? 

Yemeğin sonuna kadar mutlu olabilir miydi?

O yüzden dolayı bir ömür boyu keyifli yaşamak için kotamızı nerede ve nasıl tükettiğimize dikkat etmeliyiz. 

İster verilen lunapark jetonlarını bir günde harca, ister bir ömürde…

İster o keyfi kısa sürede al, ister hayatının genelinde…

Ama şunu unutma ki, kotalarımız ortak :)

İşte şimdi;

Seçim senin… Hayat senin…