Başarıya Kanatlanmak

Sonunda uçak havalandı. Dünyanın en iyi tasarımları sergilenecekti bu fuarda. Heyecan vericiydi gerçekten. Bugün, bu fuara gidebiliyordu ama… Bugünlere gelmesindeki en önemli adımı hiç unutmuyordu. 

Camdan dışarıya bakarken düşüncelere daldı Naz: Üç yıl önceydi.. Ekipler tıpkı şu küme küme bulutlar gibiydi… Nasıl da arı gibi çalışıyorlardı. Ne güçlü bir iş birliğiydi. Oysaki eskiden hep tek başına karar verirdi. Uzun saatler boyunca, takılarının tasarımı üzerinde çalışırdı... 

Bir gün bir arkadaşı aramış ve mutlaka sen de olmalısın, diye ısrar etmişti. Naz, aslında ne ısrardan ne de son dakikada çıkan işlerden hiç hoşlanmazdı. Ama arkadaşının ikna çabaları Naz’a, bir düşüneceğim, dedirtmişti. Ayşen, O’nun çocukluk arkadaşıydı. Her zaman yeri ayrıydı.

Telefonu kapattığında “off ne yapacağım şimdi? Hiç de vazgeçmeye niyeti yok Ayşen’in. Ama benim tüm plan programım aksayacak” diye sızlanıyordu. O sırada atölyede O’nu ziyarete gelen teyzesi vardı. Naz’ın sızlanmalarını görünce “ne oldu kızım hayırdır” dedi.

“Teyzeciğim, bir arkadaşım aradı, bir takı tasarım çalıştayından bahsetti. Son anda bir kontenjan oluşmuş, Ayşen de listeye benim adımı yazdırmış. “Mutlaka katılman lazım, uluslararası birçok katılımcı olacak, bizim için çok iyi olur” diye ısrar ediyor. 

“Evet, haklı kızım. Yıllardır atölyende tek başına çalışıp duruyorsun. Bu alanda pek de iyisin. Bence de katılmalısın. Yeni yerler görmeli, yeni insanlar tanımalısın. Alanında yapılan çalışmalardan haberdar olmalısın. Hem birlikten kuvvet doğar. Orada yeni tecrübeler edinirsin. Ben buralardayım, atölye ile ilgilenirim; merak etme” dedi teyzesi.

“Madem sen de böyle düşünüyorsun. Tamam, ben gidiyorum o zaman. Arayıp katılacağımı söyleyeyim Ayşen’e. Neler gerekliyse söylesin; hemen hazırlanayım” diye konuştu Naz.

Ayşen, çok mutlu olmuştu bu olumlu karara. Naz, aylar öncesinden hazırlanırdı bu tür organizasyonlara. Saat saat program yapardı. Tüm detayları düşünür, her adımını planlardı. Bir de ne olur ne olmaz diye, alternatif plan hazırlardı. Bir defasında, elektrikler kesilirse diye, jeneratör bile getirmişti sergi salonuna. Tasarladığı takılarına yansıyacak ışık, çok önemliydi. 

Peki, Naz hiç tanımadığı insanlarla birlikte nasıl çalışacaktı? O hep yalnız çalışmıştı. Bakalım Naz’ı neler bekliyordu?

Naz o gün, nasıl o kadar insanla iletişim kurduğunu anlamayamamıştı. Tüm ekip, onun fikirlerinden çok etkilenmişti. Canla başla onun liderliğinde çalışıyorlardı. Sadece onlar değil, etrafta birbirini tanıyan tanımayan herkes, takı tasarımı yapıyordu. Naz, çalıştay boyunca bu işi yapan onlarca kişiyle tanışmış, fikir alışverişleri yapmıştı. Çalıştayın sonunda, her grup, ortaya çıkardığı ürünü, sergiye koymuştu. Ödülü kazanan ise Naz’ın ekibi olmuştu. Ödüllerini alırken hem çalıştayın yürütücüsü hem de ekip arkadaşları Naz’a katkılarından dolayı teşekkür etmişlerdi. Ekip de Naz da çok mutluydu. 

Tüm sürece şahit olan, dünyanın sayılı firmalarından dört temsilci, Naz’a iş teklifinde bulunmuştu. Bunlar tesadüf olamazdı. İlk defa, son anda sunulan bir teklifi değerlendirmişti. Teyzesinin desteğiyle yola çıkmış ve ilk defa bir ekip çalışmasında yer almıştı. 

İş teklif eden firmalardan sadece bir tanesi ekiple çalışmak istiyordu. Diğerleri Naz’a bireysel iş teklifinde bulunmuştu. Naz, bu başarının bir ekip başarısı olduğunu biliyordu. Seçimini de bu firmadan yana yaptı.

“İnsan bu hayatta, kendinde var olan özelliklerle bir yere kadar gelebilir” der Deneyimsel Tasarım Öğretisi… Naz’ın yaptığı da bu olmuştu. Bireysel başarısı zaten vardı. Ama O’nu çok da ileri taşımamıştı bugüne kadar. Ekiple olan işbirliği, çok iyi tekliflere kapı açmıştı.

Naz, doğuştan verilen bir kanada bir kanat daha eklemişti; kanatlanmıştı. Artık, başarıya uçabilirdi.