Savrulan Yapraklar Gibi

Yazdan kalma serin bir sonbahar günüydü. Güneş ısıtıyordu ama yakmıyordu. Melis, yazı uğurlarken içinde bir hüzün belirmişti. Şöyle oturup düşününce aslında çok hızlı geçmişti koca bir yaz. Elinde ne vardı? Koca bir ‘hiç’. Dışarı çıkarken bile ne giyeceğine karar veremiyordu. Yüzüne vuran güneşin uzaklaşması sanki onun için şahsi bir meseleydi. Hüzünlüydü… Bu yaz için yapmış olduğu planlar aklına geldi. Bir sürü kursa gitmek istemişti, katılmak istediği onlarca eğitim vardı, birçok yeri de gezmek istiyordu.

Her verilen tavsiyede aklı kalıyor, hepsini yapmak istiyordu. Üzerinde, heveslendiği ama bir türlü tamamına erdiremediği planların ve uğraşların ağırlığı vardı. Kafası karışıktı… Dışarıyı seyrederken telefon çaldı; telefonu bulamıyordu. Oysaki hiç yanından ayırmazdı.

Arayan Sude’ydi. Uzun zamandır görüşememişlerdi Sude’yle. Şimdi Melis’in olduğu semtte bir işi çıkmıştı. Müsait olursa görüşmek istiyordu. Melis mutlu oldu; hem kafam dağılır hem de bir şeyler danışırım, diye düşündü.

İnsan karar vermediğinde sonbaharda savrulan bir yaprak gibidir. Oradan oraya savrulur. O an biri çağırır gider.. Ahşap bir tablo görür; kursa gitmek ister. Bir manzara fotoğrafı görür; o ülkeye gitmek ister. Mayo görür; denize gitmek ister. Yani bir çocuk gibi; her gördüğünü ister. Bunun olmaması için insanın önce hedef belirlemesi gerekir. Bu seçenekler arasında bir karar vermesi… 

Melis yolda yürürken bir taraftan hayatı düşünüyordu… Ne kadar boştu bu hayat O’nun için. Geçmişin pişmanlıkları, geleceğin kaygıları... Kafasında bir türlü oturmayan bir sürü düşünce. 

Gittiğinde Sude gelmişti. Uzaktan baktı; evet, bu kişi O’ydu … En son iki sene önce görüşmüşlerdi. İki sene mi? Yazın bitişini kabullenemeyen Melis, şimdi geçen iki seneye daha da şaşırmıştı. Yaşlılar hep öyle derdi; “zaman su gibi geçiyor…” “Ah zalim zaman, dün gibi mezuniyetim…” Bir gün kendinin de bu moda gireceği aklına gelmezdi. 

Zaman nasıl bu kadar hızlı akıyor olabilirdi? 

Bu göreceli bir şey miydi? 

Neden ellerinden kıymetli bir şeyler akıp gidiyor gibi hissediyordu? 

Sude masaya yaklaştı. Ne kadar da canlı görünüyor, diye düşündü. Bıraktığında böyle değildi sanki. Çok net, parlak ama aynı zamanda da su gibi duru görünüyordu. Bir şeyler olmuş olmalı diye düşündü. Merakla gitti yanına. Bu kız hangi kremi kullanıyor, hangi estetik uzmanına gidiyorsa acilen ben de gitmeliyim diye düşündü. 

“Selammm, bu ne güzellik bu ne tazelik!” Sarıldı hemen yanına oturuverdi. “Çabuk bana bu güzelliğin sırlarını veriyorsun. Ne yedin, ne içtin, ne yaptın?”

Sude çok güldü bu söylediklerine Melis’in. Melis, hayatını anlatmaya başladı hemen. Son iki senesinden başladı, sonra hızlı geçen bir yaz... Sude şaşkındı; insan nasıl bu kadar çok şey yapmak isteyip de bir şey yapamazdı… 

İnsan, hayatında bir amaç edinmedikçe yaptıkları iyi mi kötü mü nasıl değerlendirebilir?

Hedefleri olmadan bir sonuca nasıl varabilir? 

Bu hedefleri nasıl belirleyebilir? 

Konuştukça hayatında bir amaç olmadığını fark etti Melis. Hayatında bir amaç olmadığı gibi, hedefleri bile yoktu. Sadece günlük, haftalık istekler, daha sonra üzerine yapışan bir sürü başarısızlıklar vardı. 

Bu hayat her rüzgârda savrulup rastgele bir yere varacak kadar uzun değil, diye düşündü. Sude’de fark ettiği ışıltının sebebi buydu. Bu hayatta bir amacı vardı. Ve bu amaçta çok netti.

O yüzden her yönden gelen oyalayıcılara pas vermiyordu.

Her işi çok güzel yapıyor, seçimleri üzerinde ise sağlam ilerliyordu.

Melis kendini anlatırken bir an sohbetten uzaklaştı ve Sude’ye baktı. Çünkü bu farkı, fark etmişti. 

Vedalaşırken kısa zaman sonra görüşmek üzere sarıldı. Bir yürüyüş yapmaya karar verdi. 

Hatta yeni kararlar almak için, bugün çok güzel bir gündü:

 

Kendine bir amaç belirleyeceği, 

“Nereden geldim?” 

“Nereye gidiyorum?” ve 

“Ne yapmak istiyorum?” sorularını cevaplayacağı… 

Ufak da olsa bir yerden başlayıp devam ettireceği,

Verdiği karar dışındakilerden de vazgeçeceği bir gündü...