İnsanlık Sahnesinde Neler Oluyor?

Perde açılıyor…

İnsanlar görüyorum sahnede.

Kimisi acılar içinde, kimisi tebessümde.

Her biri kendi öyküsünün başrolünde.

Kimisi şükrünün, kimisi sabrının zirvelerinde…

Dekorda beton yığınları, kan sıçramış duvarlar…

Bomba sesleri dört bir yandan…

Bir bebeğin ağlaması, bir ablanın çığlıkları…

Bir annenin ‘evladım nerede’ arayışları…

Bir babanın bir çuval un için haykırışları…

Birinci perde…

Anne babasından haber yokken minik kardeşine bakan bir abi, 

Karnını doyuruyor, havaya atıp tutuyor, 

Onunla eğlenip hayata tutunuyor... 

Öte yanda ise başka bir abi, 

Kardeşinin cenazesini kefenle kucağında taşıyor, 

Zihnine kadar acıya, beline kadar suya batmış ilerlemeye çalışıyor...

Bir başka geri dönüş yolunda bir abla, 

Çaresizliğinin ağlayışında, omzunda bir çanta ile yürüyor…

Engelli kardeşinin kırık sandalyesini ilerletmeye çalışıyor diğer kardeşi,

Baktı ki yol değil kendisi tükeniyor,

Gücünün son kırıntılarıyla kardeşini taşımak için geri dönüyor…

Bir doktor beliriyor beride, 

Hastasının kopan koluna ağlıyor…

Ne yapsa geri gelmeyecek, biliyor…

Ülkesine dönmek zorunda, bırakıp da gidemiyor…

İkinci perde…

Tüm bunlar olurken dünyanın öbür ucundaki insanlar... 

-28 derecede masumun yanında, zalimin karşısında yürüyorlar.

Soğuk sanılan insanlardan sergilenen sıcacık davranışlar…

Bir başka diyârda ise soykırıma şahit olanlar... 

Duyamıyor, konuşamıyor, işaret diliyle ateşkes diyor,

Yürüyemiyor, elini kaldıramıyor,

Tekerlekli sandalyede bakışlarıyla özgürlük diye bağırıyor…

Okyanusların ardında üniversite öğrencileri…

Ayaklanmış, kamp kurmuş, özgürlük uğraşında.

Yılmıyor, vazgeçmiyor, protesto ediyor…

Tutuklanıyor, dik duruyor, gülümsüyor…

Binlerin önünde şarkı söyleyen sanatçılar…

Soykırımın farkında, daha fazla sessiz kalamıyor.

Bir beste yapıyor, bir söz yazıyor,

Konser alanı özgürlüğe yazılan tınıyla coşuyor…

Emekli bir öğretmen tek başına eylemde…

Öylece oturuyor meydanda, 

Duyarsız kalan herkesi proteste ediyorum diyor…

Bir kişiyken yüzleri yanına alıyor…

Evet, perde kapanmak üzere…

Aynı sahnede farklı öyküler... 

Kısa süreye sığan uzun hayatlar…

Güneşin batıdan doğmaya başladığı zamanlar…

Oyuncular selam veriyor, 

Tüm dünya ayakta alkışlıyor,

Ağlama sesleri geliyor seyirciden, 

Kimisi sevinçten kimisi hüzünden…

Artık ışıklar sönüyor,

İnsanlar bir bir dağılıyor…

Bir de bu gösteriye hiç şahit olamayanlar.

Biletler tükenmiş; yetişemeyenler,

Kuyruğa bile giremeyenler, 

Ya da girmeyi bile tercih etmeyenler…

Zihinlerde kalanlar net!

Yapıp ettikleri ile delil sunanlar,

İnsanlığını ispat edenler, 

Rolünün hakkını lâyıkıyla verenler, 

Dekorun içindeki bütünlük,

Sahne arkasındaki teslimiyet. 

Ve perde kapandı, ışıklar söndü.

İnsanlar bir bir ayrıldı salondan.

Sahnenin gerçek sahibi kaldı yalnızca…

Kimse farkında olmadan yoklama almıştı oysa.

Oyun bitmişti.

Salondan çıt çıkmıyordu…