Tek Bir Cümle

“Ya sen seçeceksin ya da senin yerine birilerinin verdiği kararları yaşayacaksın.” dedi, telefonun diğer ucundaki ses. Telefon kapanınca son 5 yılının böyle ikinci ifadedeki gibi geçtiğini fark etti. Tek bir cümle ufkunu açmaya yetmişti. Sahi ne zamandan beri kapalıydı sanki bilinci de, farkında değildi. 

Kendi kendine “Bir yaprak gibiyim, bir yaprak. Bana hiç de önem vermeyen birinin fikirleri ile oradan oraya sürükleniyorum. Ya sonra? Sonra ne olacak? Kuruyup gidecek miyim?”

Bu benim hayatım. Benim hayatımın direksiyonu da benim elimde olmalı, diye düşünmüştü yıllarca. O kadar çabalamıştı aslında kendi ayakları üstünde durabilmek için. Şimdi sadece duruyordu. Ama o yeşertmek de istemişti bir yerleri. Hayalleri de hedefleri de o yönde olmuştu. Bulutlara baktı, yağmurların o kuru otlara düşmesine vesile olan bulutlara. O da yeşertecekti hani. Şimdi niye o yapraklar gibi bekliyordu? 

Dağıldı bulutlar. Savruldu onlar da sürüklendi bir yerlere, diye geçirdi içinden. “Nereye?” diyesi geldi. Güldü sonra yine içinden kendi kendine. Kurumaya dönmüş bir yaprak mı soruyor nereye diye. Öyle yalnızdı ki, iç sesi artık monologlara dönüşmüştü.

Bir rüzgâr esti, içi ürperdi. ‘’Bulutu da yaprağı da dağıtan rüzgâr ya’’ dedi. Bunca yıllık emeğini, çabasını hatırlattı rüzgâr ona. Hem çalışmış hem okumuştu yıllarca, kimseye yük olmamalıyım derken her şeyi sırtlayan birine dönüşmüştü. Yanlış yerde yanlış tepkileri geldi gözünün önüne sonra. Emeği, çabayı da boşa harcamıştı? Ama yine de kuru bir yaprak olmaya niyeti yoktu.

Yeni bir ben olmayı seçiyordu. Hangi yol? Hangi renk? Hangi bedel? Neyi seçecek dolayısıyla nelerden vazgeçecekti?

Bu benim hayatım cümlesinin içi boş bir cümle değildi şimdi. Seçtiklerinin bedelini kabul ediyor, onunla gelen vazgeçişleri de biliyordu. 

Ayağı ilk defa yere sağlam basıyordu. Seçimi rüzgâr olmaktı. Rüzgârlar yön verirdi bulutlara…