Kendime Açılan Yollar

 

Çok yoğun bir ay geçiriyordu Asya. Nasıl olduğunu anlayamadığı bir şekilde sürekli bir şeyleri yetiştirme telaşı içerisinde oluyordu. “Gün yirmi dört saat değil de kırk sekiz saat olsa yine yetişemezdim!” diye geçirdi içinden. Bir işini başka bir iş bölüyordu. Bir yandan yetiştirmesi gereken projeler, bir yandan evine ve ailesine yetişme çabası. Diğer yandan da anne, babasını ziyarete gitmek için bir zaman oluşturma çabası…

 

“Farklı bir şehirde yaşamak ne de zor bir şeymiş. Aynı şehirde olsak, aklım da kalmazdı onlarda. Hastalandılar, gidip bir ihtiyaçlarını göremedim. Gerçi aynı şehirde olup hiç anne, babasıyla ilgilenmeyen insanlar da var.”

 

Diye söylendi kendi kendine. Evlenip ailesinden uzak bir şehirde yaşamaya alışması kolay olmamıştı. Alışma sürecinde sık sık rahatsızlanmış ve ailesi de ona destek olabilmek için her fırsatta yanına gelmişti. Şimdi onların Asya’ya ihtiyacı vardı. Son zamanlarda salgın olan gribe yakalanmışlar, birkaç aydır atlatamamışlardı. Özellikle annesi çok kötü bir şekilde öksürüyordu. Gitmediği doktor kalmamıştı, kardeşleri biraz da bu durumun psikolojik olduğunu düşünüyorlardı. Üç gün sonra birkaç günlük arası vardı. Fakat kendisini o kadar yorgun hissediyordu ki. Anne, babasına destek olmak için gitmesi gerektiğini de biliyordu. Değer verdiği birisinin sözleri kulaklarında çınladı.

 

“Senin ihtiyacın yokken, karşı tarafın sana ihtiyacı olduğu için gitmek… İhtiyaç gideren olmak. Çünkü ihtiyaç giderenin ihtiyacı giderilir bu hayatta.”

 

Şu an o iyiydi ama onların ihtiyacı vardı. Kararını vermişti gitmeye. İhtiyaç gideren olacaktı. Hazırlıklarını yaptı, yola koyuldu.

 

“Her yola çıktığımızda serüven başlar. Döndüğümüzde artık aynı kişi değilizdir” diye düşündü Asya. “Kendime açılan yollar…” diye birkaç defa tekrarladı. Bir yandan uçsuz bucaksız uzanan gökyüzüne baktı. Hep de rahatlatıyordu gökyüzüne bakmak. Bir yandan da “İhtiyaç giderenin, ihtiyacı giderilir” ‘i düşünüyordu. Ne de çok yere çekilirdi.

 

Üniversite yıllarından bir anısı geldi aklına. Yakın arkadaşı Melike’yle ekonometri sınavına beraber çalışmışlardı. İkisi de daha iyi oldukları bölümleri birbirlerine anlatmışlar ve notlarını paylaşmışlardı. İkisi de birbirinin ihtiyacını gidermişti ve güzel notlarla o dersi geçmişlerdi. 

Hep de farklı farklı oluyordu ihtiyaçlarımız. İnsanların, doğadaki canlıların… Bitkilerin suya ihtiyacı var ama miktarları farklı, farklı. Bir kaktüsle, gülün su ihtiyacı aynı değil. Otçul olan bir canlıyla, etçil olan bir canlının da ihtiyaçları aynı değil. Ve biz insanlarında ihtiyaçlarımız farklı farklı. Doğru yerde, doğru zamanda ihtiyaç gideren olabilmek ne de kıymetli…

“Ne de güzel şey yardımlaşmak” diye geçirdi içinden. Bir gün arkadaşıyla yakacağı olmayan bir aileye yakacak götürmüşlerdi. O gün kalbinin ne kadar huzur bulduğunu adeta içinin sıcacık olduğunu hissetmişti. İnsan ne de çok yanılıyordu. Karşısındakine yardım ettiğini düşünürken. Çünkü insan karşısındakine yardım ederken herkesten çok kendisine dokunuyordu. O yüzden kendine dokunmak için de başkalarının hayatına dokunmak, ihtiyaç gideren olmak gerekiyordu. Çünkü insanın kendisine açılan yollar, başkasının hayatına dokunmaktan geçiyordu.