Gün Biter Yol Bitmez...

Omuzları düşmüş, yaşama sevinci kaybolmuş ve hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını zanneden bir ahvaldeydi. Artık dayanacak gücü de kalmamıştı. Bir an durdu ve aynada bir müddet kendisine baktı. Daha sonra arkasındaki insanlara gözü takıldı. Uzun süre aynadan onları izledi. Kafasının içinde tuhaf, tanımlayamadığı düşünceler dolaşıyordu. 

Zaman, gerçeklik, düş, sahte, hayal, mekan… Zihninde sorular belirmeye başladı: Yoksa bu insanlar gerçek değil miydi? Gerçekten buradalar mıydı? Ya da bedenleri burada ruhları başka bir mekânda mıydı? Aklı iyice bulanmıştı. Burada tek başıma mıyım? Bu insanlar sadece figüran da ben mi fark etmiyorum? Zihnim bana bir oyun mu oynuyor yoksa? O hayal ürünü, fantastik filmleri izleye izleye kafayı üşüttüm herhalde, diye düşündü. 

Elini, yüzünü soğuk suyla yıkadı ve hemen oradan çıktı. Ayakları yere net basamıyordu sanki. Hızlı adımlarla yürümeye başladı. Zihni başka, bedeni başka bir yerde gibiydi. Oysa AVM’ye alışveriş yapıp, kafasını dağıtmak için gelmişti. Sorunlardan uzaklaşıp, biraz rahatlayacağını düşünüyordu. 

Kendisini hızlıca AVM den dışarı attı. Gökyüzüne baktı ve derin bir iç çekti. Otoparka doğru ilerledi. Aracına binip, oradan uzaklaşmaya başladı. Birden kendisini şehrin öbür ucunda buldu. Burası sakindi… Su kenarında, insanlardan, şehrin kalabalığından uzak, sessiz bir kafeydi. Okaliptus ağaçlarının altındaki salıncaklardan birine oturdu. Gün batmak üzereydi, güneşin kızıllığı göle vuruyordu. Uzaklara bakarak derin düşüncelere daldı ve şu cümle döküldü dudaklarından: “Yaşadığım hayat gerçek değil mi yoksa?”

Geçmişini düşündü, hayallerini düşündü ve şimdiki hayatını düşündü: “Hayır!.. Nasıl olduğunu bilmiyorum ama gerçek değiller! Ne duygularım, ne hissettiklerim, ne bu evlilik ne de bu iş! Kesinlikle istediğim yaşam bu değil…”

Fakat nasıl oluyor da hiç istemediği, hayallerinin zıddında olan bir hayat yaşıyor ve buna ses çıkaramıyordu! Bir şeyler ters gidiyor olmalıydı; büyülenmiş gibi hissediyordu kendisini. Zihni bulanık, çamurlu su gibiydi. Gerçek hangisi sahte hangisi ayırt edemiyordu. 

Uzun uzun düşündü ve ne yapmak istediğine karar verdi. Artık onu mutsuz eden bu yaşam tarzını, daha fazla sürdürmek istemiyordu. Ve uzun süredir hiçbir şeyden bu kadar emin olmamıştı. İçindeki bu netlik, onu bir yola doğru götürüyordu. 

Tek düşündüğü şey, bu sahte yaşamdan kurtulmak olmuştu. Bedeli ne olursa olsun, bunu bitirmekte kararlıydı…

İnsan uyuduğunu uyandığı zaman anlarmış. Ve gözlerini açtı, güneş henüz doğmamıştı. Ama ışıkları odaya vuruyordu; buda onun kalkması için yeterliydi. Gerçek bir hayat için gerçek bir amaç gerekliydi. Arayışa gerek yoktu. ‘’ Beni gönderen zaten amacı belirlemişken, bana düşen kabul etmek’’ dedi. 

Ve… Yeni bir hayat için niyet aldı. Yeni bir gün başladı. Yolu uzundu, farkındaydı ama “buna değer” dedi. Heybesini aldı ve yola koyuldu…